ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ

Χάσματα

Τελικά οι περισσότεροι ζούμε στο χρυσό μας κλουβί. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Σκέφτομαι όσοι έχουν παιδιά να τα πάνε μια εκπαιδευτική εκδρομή δυτική αττική: Άνω Λιόσια, Ζεφύρι, Φυλή…(πρωινές ώρες που είναι πιο ακίνδυνα). Να μην τολμήσει να ξαναπεί κακομαθημένο : δεν σας θέλω για γονείς μου…
Γιατί υπάρχει τέτοιο χάσμα μεταξύ περιοχών; Ανθρώπων; Δουλειάς και σπουδών; Γιατί δε μαθαίνουμε χρήσιμα πράγματα στη σχολή; Και γιατί να θέλεις κάτι τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι;
Να αναφέρω μόνο, ότι ήταν το όνειρό μου. Από μικρή. Το πραγματοποίησα με τον πιο γρήγορο τρόπο και όσο καλύτερα μπορούσα. Πίστευα πως έχω ταλέντο για αυτό το επάγγελμα και να’ μαι τώρα, πρώτο χρόνο, 22 χρονών δασκάλα πρώτης δημοτικού σε σχολείο της δυτικής αττικής.
Το ξέρατε πως υπάρχουν τόσο κοντά μας πολλοί γονείς που δεν έχουν τελειώσει δημοτικό;
Το ξέρατε πως τα γυφτάκια πάνε σχολείο; Τα κανονικά. Τα βρόμικα, που μιλάνε τη γλώσσα τους, που παντρεύονται στα 13 τους. Που οι μαμάδες τους φοράνε μαντήλες και πέδιλα με κάλτσες.
Ποιος μιλάει για ρατσισμό; Έχει κάνει μάθημα σε χοντρή γυφτισσα που έχει μείνει 2 φορές στην πρώτη δημοτικού, και πηγαινοέρχεται με μερσεντές με φιμέ τζάμια, σε κοιτάει με θράσος και σου λέει «δεν το κατάλαβα να μου το τσαναπείς.» ενώ το έχεις πει ήδη υπομονετικά, αυστηρά, ευγενικά 5-10 φορές (πραγματικά 10 φορές το ίδιο πράγμα) και αν της πεις τελικά «στο είπα Κων/να μου, θα βάλεις σε ένα κουτάκι και το ένα και το μηδέν, σε ένα –όχι χωριστά, δεν στο ξαναλέω» να σε φτύνει! Στο πρόσωπο. Και να έχεις στην τάξη άλλα 5 γυφτάκια, 6 αλβανάκια και άλλα 6 ελληνάκια να σε κοιτάνε. Και δεν είμαι από αυτές που δεν μπορούν να επιβληθούν στην τάξη και κάνουν πάρτυ τα παιδιά…
Γιατί να έρχομαι σε επαφή με μαμάδες 23 χρονών με χαλασμένα δόντια, με δύο παιδιά, που την δέρνει ο άντρας της και ενώ έχει τελειώσει β’ γυμνασίου να μου λέει «δεν μπορώ να τον βοηθήσω γιατί τα μπερδεύω τα γράμματα και εγώ…»
Γιατί δε μας είπε κανείς ότι θα αντιμετωπίσουμε τέτοια; Και γιατί δε μας είπανε πώς να φερθούμε;;
Τι πρέπει να κάνουμε;
Και να σας πω κάτι; Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζει αυτά ένας δάσκαλος; Είναι πολλά.. Πάρα πολλά και είναι τρομερά δύσκολο. Να φέρεσαι πάντα με κέφι, καλοσύνη και ευγένεια για να έχουν ένα σωστό πρότυπο αυτά τα παιδιά. Να είσαι όσο αυστηρός πρέπει (γιατί τα μικρούλια είναι ευαίσθητα και σου πατάνε εύκολα τα κλάματα).. Να σπας το κεφάλι σου να βρεις με τι τρόπο θα μάθουν αυτό η εκείνο και τι παραπάνω μπορείς να κάνεις για να είναι ενδιαφέρον το μάθημα… Να προχωράς την ύλη γιατί οι άλλοι δάσκαλοι που είναι μόνιμοι και κράτησαν τα καλά και έξυπνα παιδιά και που οι τάξεις τους θα χρησιμοποιηθούν πειραματικά, προχωράν την ύλη και ο διευθυντής σε πιέζει. Τι κάνεις άμα εξηγείς κάτι που σου φαίνεται τόσο απλό 10 φορές με 10 διαφορετικούς τρόπους και δεν το καταλαβαίνουν; Τι κάνεις;
Και μετά έχεις και το κάθε πιτσιρικάκι με τα προβλήματά του। Ένας μικρός έχει φυλακισμένο μπαμπά και σου έρχεται μέρες με πρησμένα ματάκια και δαρμένο। Η μαμά του άλλου σου λέει με φυσικότητα « Το δέρνω, (με ύφος, μη νομίζεις ότι δεν κάνω ότι καλύτερο για το παιδί μου) το δέρνω για να μάθει, αλλά αυτό…» και όταν πας κοντα του καλύπτει το κεφάλι του με τα χέρια του φοβισμένο. Ένας αλβανός δεν καταλαβαίνει καθόλου ελληνικά και συ να μην το’ χεις μυριστεί και να τα παίρνεις όταν «δε σ’ ακούει και σε κοιτάει κιόλας μ’ αυτό το βλέμμα το δήθεν αθώο». Γυφτάκια με τα οποία δεν μπορείς καθόλου να συνεννοηθείς και σε κοιτάνε με ένα αμήχανο χαμόγελο όλη την ώρα… Και ελληνάκια που έχουν διαβάσει στο σπίτι με τη μαμά και το μπαμπά και βαριούνται όταν εσύ εξηγείς για δέκατη φορά ότι το μηδέν είναι στρογγυλό, ένας κύκλος, σαν το Ο

Υ।Γ। Γραμμένο από μια २२χρονη δασκάλα στην πρώτη τάξη σχολείου στα Άνω Λίοσια