Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ - ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ και την REALNEWS

Το αρχικό κείμενο της συνέντευξης που μου παραχώρησε ο κ. Κώστας Αρζόγλου στην Εφημερίδα REALNEWS

ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ:

«Οι κόποι μιας ζωής στο δρόμο»

Της Σοφίας Διγενή- Κολιοτάση

Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί του τον χαρακτηρίζουν επίσης σπουδαίο σκηνοθέτη και δάσκαλο. Ο λόγος για τον Κώστα Αρζόγλου για τον οποίο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Έναν άνθρωπο που προσπαθεί μπροστά σε όσα του συμβαίνουν να παραμένει αισιόδοξος και να ελπίζει πως όλα γίνονται και όλα μπορούν να διορθωθούν. «Αρκεί να το θέλεις» όπως δηλώνει στην Realnews.

Ο Κώστας Αρζόγλου αγόρασε με δάνειο ένα διαμέρισμα μόλις 62 τετραγωνικά στην Πετρούπολη όπου και ζει τα τελευταία χρόνια μαζί με την μικρή του κόρη τη δωδεκάχρονη Μαρία. Μετά από 50 χρόνια δουλειάς, κατέληξε να ζει έναν Γολγοθά και να κινδυνεύει να χάσει αυτό το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο.

Όπως μας είπε η αιτία της καταστροφής του είναι το ότι τον έχουν αφήσει απλήρωτο από παλαιότερες δουλειές:«Υπάρχει ένα υπόλοιπο απλήρωτο, το οποίο είτε μικρό είναι είτε μεγάλο, επί τρία χρόνια μου έχει επιφέρει μια τεράστια ζημιά. Μου οφείλονται σκηνοθεσίες, οι οποίες έχουν πάει και δυο περιοδείες η καθεμία! Μου οφείλονται χρήματα κι από την τηλεόραση και τη σειρά τα «Μυστικά της ΕΔΕΜ».Μιλάμε για πάρα πολλά λεφτά! Όταν αυτά μου λείπουνε και δεν μπορώ να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου βρίσκομαι σε  αδιέξοδο!»λέει.

Ο Κώστας Αρζόγλου ωστόσο δεν είναι από τους ανθρώπους που παθιάζονται με τα χρήματα. Προσπαθεί να μην βάζει το χρήμα πάνω από τις αξίες της ζωής  και όπως λέει:  «Ναι δεν είμαι καλά οικονομικά. Ναι μου παίρνουν και το σπίτι. Μετά από μισό αιώνα δουλειάς θυμώνω. Μπορεί κόποι μιας ζωής να πάνε στον δρόμο. Δεν ζητάω βοήθεια. Να το ζήσω το θέμα μέχρι τον πάτο. Το μόνο που μας κρατάει άλλωστε εδώ είναι αυτή η αξιοπρέπειά μας. Δεν μου αρέσει και δεν συνηθίζω καθόλου να κλαίγομαι αλλά ρε παιδί μου εδώ δεν το ήθελα και το έπαθα. Δηλαδή μπήκα σε ένα τούνελ στο οποίο με παρέσυραν να μπω, και ξαφνικά μου λένε "ξέρεις; στην άκρη δεν θα έχει φως είναι σκοτάδι πάλι" ».

Αν και προσπαθεί να σώσει το σπίτι που με τόσο κόπο απέκτησε με όλη του τη δύναμη, τα χρέη είναι τόσα πολλά που δεν τα καταφέρνει: «Αυτή τη στιγμή σε ότι αφορά το σπίτι προλάβαμε μια ανακοπή της κατασχέσεως της Τράπεζας Eurobank για έναν χρόνο, λίγο πριν πάθω εγώ ανακοπή καρδιάς από την στενοχώρια. Το θέμα με το σπίτι δεν έχει τελειώσει. Σε πολύ λίγο θα συζητηθεί εκ νέου ο πλειστηριασμός και μέχρι τότε ελπίζω σε μια ευνοϊκή δικαστική απόφαση» λέει.

Ο Κώστας Αρζόγλου δεν το βάζει κάτω και δεν θέλει να μπει στην διαδικασία να σκέπτεται τι θα γίνει αν χάσει το σπίτι γιατί όπως λέει: «δεν θέλω να σκέφτομαι μόνο το σπιτάκι μου. Το σπίτι ντουβάρια είναι. Τα ντουβάρια μπορεί στην τελική να τα κατασχέσουν την φαντασία μου, την δημιουργικότητά μου τη δίψα μου για ζωή, την αγάπη μου για τη σκηνή, για την δουλειά μου δεν μπορούν να την κατασχέσουν ποτέ!»

 Αναγκάστηκε, όπως λέει, όλον αυτόν τον καιρό που είναι απλήρωτος να παίρνει μικρά δάνεια ώστε να βγάζει το μήνα μέχρι να πληρωθεί. Κάτι όμως που δεν έγινε. Η σύνταξη του ηθοποιού είναι 1000 ευρώ, αλλά τα έξοδα διπλά και τριπλά. «Προσπαθώ να τα βολέψω. ΙΚΑ, δάνεια, δόσεις. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Όταν τα έξοδα είναι 2000-3000 ευρώ και εσύ προσπαθείς να τα βολέψεις με 1000, αυτό ούτε με θαύμα του Χριστού δεν θα μπορούσε να γίνει», εξομολογείται.

Αυτή τη στιγμή κινείται νομικά και διεκδικεί όσα του χρωστούν από θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές. Η Realnews τον συνάντησε λίγο πριν τα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου θα συζητείτο η αγωγή του εναντίον της θεατρικής επιχειρηματία  κας Νινέτας Λεμπέση από την οποία διεκδικεί δεδουλευμένα  από παλαιότερες συνεργασίες ως σκηνοθέτης.  «Εγώ όταν έκανα επιχείρηση ποτέ δεν άφησα απλήρωτους τους συνεργάτες μου. Ποτέ δεν έχω κάνει αυτά τα πράγματα. Πάντα χειριζόμουν τα πάντα με εντιμότητα και σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις» λέει με αγανάκτηση.

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑ

Εκείνο που τον στεναχωρεί ιδιαίτερα αυτό τον καιρό σε ότι αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι  «η ταμειολογιστική λογική που έχει μπει όλος ο κόσμος» με την οποία όμως, όπως λέει, «δεν πρέπει να έχουμε καμία σχέση! Το μεδούλι του προβλήματος ωστόσο είναι ότι ο χρόνος στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ χρήμα. Από την ώρα που μπήκαμε σε αυτήν την ταμειολογιστική λογική, ότι ο χρόνος είναι χρήμα, χάσαμε την ελευθερία μας. Ξέρετε ότι κάθε μέρα βλέπουμε την Ακρόπολη που φαίνεται από παντού και δεν την έχει επισκεφθεί κανείς μας. Θυμόμαστε αξίες όπως αυτό το ιερό μνημείο όποτε μας συμφέρει. Αυτή η Γερμανική Ευρώπη έχει καταφέρει να περάσει την δική της νοοτροπία και σε εμάς. Όμως σε ένα τόπο σαν την Ελλάδα, δεν μπορεί να μας κάνει μαθήματα Δημοκρατίας η κ. Μέρκελ. Δεν είμαι σωβινιστής, αλλά είναι λειψές οι γνώσεις τους περί δημοκρατίας. Το τόσο όσο, το μέτρο που μας δίδαξε αυτός ο τόπος από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Η δική τους λογική είναι χρωστάτε τόσα, φέρτε τα. Δεν λένε την αλήθεια. Τα χρωστούμενα δεν τα μοιραστήκαμε, πήγανε σε υποβρύχια, σε φρεγάτες, σε τράπεζες, μεταξύ τους. Τι χρωστάει ο συνταξιούχος, ο μισθωτός να πληρώσει τα σπασμένα».

Θυμώνει ακόμα και με την έλλειψη ευθιξίας και εντιμότητας των πολιτικών:

«Απωθήσαμε την εντιμότητα, την πρόβλεψη, τον προγραμματισμό, το συμφέρον της χώρας, την προσφορά... Κάποτε οι πολιτικοί έβγαιναν φτωχοί από το παιχνίδι. Αυτό που ζούμε τώρα είναι νομίζω διαστροφή, σαν να παραβαίνουμε τη φύση. Οι πολιτικοί δεν δίνουν πια. Μόνο παίρνουν. Και αυτό το κλίμα έχει μεταφερθεί παντού από τον ταξιτζή, τον τεχνίτη και τον μεταφορέα, μέχρι τους πολιτικούς, τους κληρικούς και τους γιατρούς. Στην κοινωνία μας ανετράπη μια πολύ βασική αξία: οι άλλοι» τονίζει.

«Προσωπικά έχω μια απλή ζωή και όταν αυτή δεν μπορεί καν να ζήσει, αγανακτώ!» λέει «Μετά από μισό αιώνα δουλειάς θυμώνω με τον εαυτό μου. Έχω βιώσει και κατάθλιψη και απελπισία. Έφτασα σε μια ασφυξία απίστευτη.

Ο Κώστας  Αρζόγλου κυκλοφορεί με αυτοκίνητο αντίκα 41 ετών!. Δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της πολυτέλειας. Όσα χρήματα έβγαλε τα έδινε πίσω στην σκηνή. «Πάνω από 150 άνθρωποι εργάστηκαν κοντά μου στο θέατρο, σε παραγωγές. Το δικό μου το εγώ είναι αρκετά φτωχό. Δεν είμαι στα παγκάκια αλλά δεν μου λέει τίποτα το να αποκτήσει κανείς περισσότερα κι όλο περισσότερα. Μου αρκεί το να μπορούμε ίσα – ίσα να κάνουμε πράξεις αυτό που φανταζόμαστε. Με αυτή την αιτία έβαλα μπροστά δημιουργικές δουλειές, ξόδεψα χρήματα και αυτό ήταν και είναι ό,τι με ενδιαφέρει. Nα μπορούν να εργαστούν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Αυτό θέλω να περάσω και στα παιδιά μου».

Ενοχλείται με τον εφησυχασμό μας και δηλώνει ότι πρέπει να πάψουμε να είμαστε μόνο «φραπέ»: «Αν αύριο το πρωί λυθούν όλα τα προβλήματα που έχουμε, αν κάτω από το Αιγαίο βρεθούν πετρέλαια και φυσικά αέρια κάτω από την Κρήτη, αυτό που δεν θα ήθελα καθόλου είναι να καθίσουμε όλοι οι Έλληνες σε μια καφετέρια και να πίνουμε φραπέ! Είπαμε ότι σε όλες τις δύσκολες περιόδους πρέπει να υπάρξει δημιουργία και όχι εφησυχασμός.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Ως καλλιτεχνικός διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Δήμου Πετρούπολης ο Κώστας Αρζόγλου έχει δώσει από την ψυχή του. Τώρα ετοιμάζει μια ακόμα διαφορετική σκηνή με «έναν περίεργο Δον Κιχώτη. Αυτός ο Δον Κιχώτης παίζεται μεταξύ των εγκλείστων ενός φρενοκομείου και οι έγκλειστοι είναι φάτσα φόρα με την παραίσθησή του» εξηγεί. Ο Κώστας Αρζόγλου δηλώνει υπερήφανος για τη Σχολή και τα παιδιά της: «Εγώ έχω μεγαλώσει στο Μαρούσι και κάποια στιγμή βρέθηκα στην Πετρούπολη, μου άρεσε πολύ και εγκαταστάθηκα μόνιμα. Μου άρεσε σαν πόλη γιατί ήταν όλα συγκεντρωμένα και οικογενειακά. Ασχολήθηκα με τα κοινά παρότι εμένα δεν μου πάνε για να φροντίσω την πολιτιστική κίνηση. Αυτό που ξέρω πολύ καλά είναι το θέατρο και οι θεατρικοί χώροι. Έγινα δημοτικός σύμβουλος και μάλιστα πήρα αρκετούς ψήφους χωρίς να κάνω προεκλογικό αγώνα.  Έτσι φτιάξαμε τη Δραματική Σχολή κατόπιν πρότασης του Δημάρχου και ενώ μου είχε γίνει η πρόταση από άλλους συναδέλφους να φτιάξουμε μια ιδιωτική Σχολή. Μερικά πράγματα που ξέρω, που έχω δει να συμβαίνουν, που έχω ζήσει, ή τα έχω ενσαρκώσει θέλω να μπορώ να τα μεταδώσω σε ένα παιδί 20χρονο. Αυτό για μένα είναι ολοκλήρωση. Όπως ο ίδιος εξομολογείται η Σχολή: «είναι το αποκούμπι μου. Όταν έχω ένα πρόβλημα έρχομαι εδώ στη Σχολή και το λύνω. Είναι το μέρος που με κάνει να αισιοδοξώ».

ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ

«Η κόρη μου η μεγάλη η Ορόρα είναι είκοσι επτά χρονών έχει σπουδάσει στο Λονδίνο, Θέατρο και Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Hampton και το σπουδαίο είναι ότι έχει κάνει ήδη μια μεγάλη γαλλική παραγωγή και έχει παίξει τον πρώτο γυναικείο ρόλο.  Τη μεγάλη μου κόρη δεν την έζησα πάρα πολύ. Κάποια στιγμή παίξαμε μαζί σε ένα θεατρικό έργο, όπου ένας δάσκαλος, ο Ζουβέ διδάσκει ένα νέο κορίτσι.

Η μικρή μου κόρη αγαπά επίσης το θέατρο και μάλιστα πηγαίνει σε καλλιτεχνικό Γυμνάσιο, ενώ ο γιός μου ο Παύλος  δε θέλει καν να το ξέρει! Ο Παύλος μου έμαθε τι θα πει οικογένεια. Από τον Παύλο και έπειτα αισθάνθηκα πολύ έντονα την υπευθυνότητα του να είσαι πατέρας, να καίγεσαι για τα πάντα, να σε πιάνει χτυποκάρδι!  Η Μαρία-, που μεγαλώνω εγώ. Μου λέει τα πάντα, αλλά αυτό ίσως οφείλεται στο ότι τη ζω περισσότερο! Είναι εκείνη που μου δίνει ζωή. Η γυναίκα της ζωής μου τολμώ να πω. Είναι πολύ πιο βαθιά χαραγμένος ο εαυτός μου πια με τα τρία παιδιά μου.»

ΣΑΚΗΣ ΜΠΟΥΛΑΣ: Είμαι Ράμπο, θα τα καταφέρω!

ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ. ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ. ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ!! ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!!!

ΣΑΚΗΣ ΜΠΟΥΛΑΣ:

Είμαι Ράμπο, θα τα καταφέρω!

Της Σοφίας Διγενή – Κολιοτάση

«Από μικρός φαινόμουνα / τι σόι μαλαπέρδας θα γινόμουνα.
Με στείλανε λοιπόν να μάθω γράμματα / γιατί ήταν λέει του θεού τα πράματα.
Δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο /για να με κάνουν έξυπνο και δίκαιο…» Σίγουρα το έχετε σιγοτραγουδήσει. Είναι από τα στιχάκια που θυμίζουν σε όλους μας και κάτι ενώ παράλληλα σημαδεύουν μιαν εποχή διατηρώντας ωστόσο την διαχρονικότητά τους. Στιχουργός; Ο Σάκης Μπουλάς! Ο Νάσος στο «10΄λεπτά κήρυγμα», ο Σάββας Κατσίκης  στις «Σαββατογεννημένες», ο  Παύλος στο «50-50», ο αισιόδοξος κερατάς στους «εντιμότατους κερατάδες» ο ηθοποιός, στιχουργός, ερμηνευτής και σόουμαν που μας έχει καθηλώσει στον καναπέ μας, μας έχει κάνει να λικνιστούμε στους ρυθμούς του και να γελάσουμε με το ακλόνητο χιούμορ του.

Ο Σάκης Μπουλάς θέλει να γνωριστεί μαζί μας άλλη μια φορά. Θα μας συστηθεί έτσι όπως δεν τον γνωρίσαμε και θα μας αποδείξει τι πάει να πει στα αλήθεια «δεκαθλητής» και «Ράμπο». Μιλά στην Real News για την πορεία του στη μουσική σκηνή, την τηλεόραση και θυμάται στιγμές που αγάπησε.

Μεγάλωσε στον Πειραιά, τελείωσε την Ιωνίδειο αλλά η νιότη του πέρασε μέρες και νύχτες στα Εξάρχεια. «Δεν περνάω πια. Σπάνια. Παλιά ήταν το στέκι μου. Εκεί συναντούσα τους φίλους μου. Ερωτευόμουν. Ήταν ο τέλειος πολυχώρος για μένα. Το «Αχ Μαρία» δέκα βήματα από την πλατεία. Ατελείωτες κουβέντες για την πολιτική, καβγάδες, ξύλο και σεξ. Όλα πάντα εκεί κατέληγαν. Εξάλλου και οι απόψεις μου περί πολιτικής ήταν μπλόφα για τα μπούτια της Κικής. Τώρα έγινα κύριος, ή μάλλον με κάνανε, ή μάλλον άφησα να με κάνουν» λέει. 
Για την Ελλάδα και την οικονομική κρίση που βιώνουμε αφήνει να μιλήσουν τα τραγούδια του: «Ελλάδα οικόπεδο αποικία και παράγκα/κάποιοι ξεχάσανε ποια είσαι για τα φράγκα!...» και συμπληρώνει: «Το σίγουρο είναι πως όλοι μαζί έχουν βαλθεί να μας φτωχύνουν, να μας κάνουν «Ζιμπάμπουε»! Σημασία έχει να μπουν στην πολιτική άνθρωποι με νέα μυαλά και προοδευτικές αντιλήψεις».

ΣΤΑΘΜΟΣ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΟ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟ

Έχει συνεργαστεί πάνω από 12 χρόνια με τον μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο όπου μέσα σε αυτά ταξίδεψε σε διάφορες χώρες όπως Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία, Σκωτία, Βέλγιο και Κύπρο. Επίσης συμμετείχε σε πολλά φεστιβάλ και είχε συνεργασίες με πολλά τοπικά θεατρικά σχήματα. Αυτήν την εποχή τη θυμάται με νοσταλγία.  Όμως, λέει ότι δεν κατάλαβε πως πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα και σκέπτεται ότι τελικά υπήρξε εργασιομανής αφού πάντα έβαζε μπροστά και πρώτα από όλα τη δουλειά. «Υπήρξαν καλές, αλλά και άσχημες στιγμές. Όταν έχασα το 1981 τον πατέρα μου, ήμουν σε μια μεγάλη συναυλία με τον Θάνο Μικρούτσικο στο Ανατολικό Βερολίνο. Ήμουν 27 ημέρες στη Γερμανία. Γύρισα πίσω και δεν τον βρήκα. Ήταν ένα πλήγμα»λέει.

Από το 1976 η φωνή του συνοδεύει  τις δουλειές του Θάνου Μικρούτσικου. «ΚΑΝΤΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ» βασισμένη στον Πέτρινο Χρόνο του Γιάννη Ρίτσου. Τo 1981 συμμετέχει στην δισκογραφική δουλειά  «Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ» σε ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη, το 1983  τραγουδά ποίηση Κώστα Παπαγεωργίου στον δίσκο «ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ»  ενώ τον ακούμε στο δίσκο για τα τραγούδια της παράστασης  «ΒΙΚΤΩΡ – ΒΙΚΤΩΡΙΑ» με την αξεπέραστη Αλίκη Βουγουκλάκη.

Ο Σάκης Μπουλάς  όλα αυτά χρόνια έκανε φίλους και άλλους σπουδαίους ανθρώπους, όπως τον Καββαδία και τον Μαρκόπουλο  αλλά και σπουδαία τραγούδια.

ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ

Ονειρεύονταν και ονειρεύεται όπως λέει για την επόμενη μέρα: «Τα όνειρά μου ήταν πάντοτε για την επόμενη μέρα κι αυτό είχε το καλό ότι ανανεώνονταν συνεχώς. Δεν έβαλα ποτέ μεγαλεπήβολους στόχους και απίθανες κορυφές για να φτάσω κι έτσι πορεύτηκα καλύτερα. Δεν μπορώ να πω σε κάποιον που αγωνίζεται για να τα βγάλει πέρα -κάνοντας κάτι που δεν του αρέσει καθόλου- να τα παρατήσει όλα για ένα όνειρο. Ένας άνθρωπος, όμως, που φτιάχνει και απολαμβάνει τις στιγμές του, ακόμα και μέσα από τις αντιξοότητες της καθημερινότητάς του, είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Γι αυτό λέω κάνε πράγματα που σε γαληνεύουν.  Η ζωή είναι πολύ μικρή για να παιδεύουμε τους εαυτούς μας».

Δέχτηκε με ηρεμία την πρώτη μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του όταν χρειάστηκε να κάνει τετραπλό by pass. «Όταν είχα τη μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου το 2005, δεν τρόμαξα, δεν φοβήθηκα καθόλου. Είχα την αίσθηση ότι θα πέσω και θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ. Απλώς συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και είδα τι έπρεπε να αλλάξω. Αν φτάσεις στο παραπέντε, αν δεις τα ραδίκια ανάποδα επιστρατεύεις επιμονή και πειθαρχία. Πολλές φορές όταν βρίσκω τη δύναμη, πειθαρχώ. Γίνομαι άλλος άνθρωπος. Έτσι ξεπέρασα και το πάθος μου με το ποτό με πειθαρχεία και επιμονή και τα κατάφερα μόνος μου. Είμαι βέβαια λίγο των άκρων. Ή του ύψους ή του βάθους. Ή όλα ή τίποτα.

Τώρα το πρόβλημα της υγείας μου είναι πολύ σοβαρό αλλά για άλλη μια φορά είμαι αισιόδοξος. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο. Πρέπει να υπάρχει ελπίδα, διαισθητικά το λέω. Είμαι δυνατός εγώ. Είμαι δεκαθλητής. Είμαι Ράμπο! Αυτό είναι κατάρα και ευχή ταυτόχρονα. Αλλά θα τα καταφέρω» λέει.

Ο Σάκης Μπουλάς, ίσως προφητικά, είχε ευχηθεί στις αρχές του 2013 να έχουμε: «Δύναμη για να αντιμετωπίσουμε ότι πρόκειται να έρθει ακόμα. Να είμαστε αισιόδοξοι, να μη χάσουμε την πίστη μας και να αγωνιζόμαστε γι' αυτήν. Αν όλα αυτά μετουσιωθούν σε ένα χαμόγελο, νομίζω ότι κάτι καλό θα έχουμε καταφέρει».

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ: ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ

Ο Σάκης Μπουλάς, που, αν και καταπιάνεται με τόσα διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, εντούτοις τα καταφέρνει εξίσου καλά σε όλα έχει μια μυστική συνταγή επιτυχίας: «Να αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις!» λέει. Ότι κάνει λοιπόν το αγαπάει με πάθος από παιδί. Έτσι πήρε και την απόφαση να ασχοληθεί με το τραγούδι και την υποκριτική παρότι οι γονείς του τον προόριζαν για δικηγόρο λόγω του ότι είχε ταλέντο ρήτορα όπως έλεγαν. «Ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός και συντηρητικός  και προσπαθούσε να με μαζέψει γιατί εγώ ήμουν ένα εξαιρετικά ζωηρό παιδί. Ήταν άνθρωποι που είχαν μια βασική μόρφωση.  Ο πατέρας μου ήταν λογιστής και η μητέρα μου είχε τελειώσει το λύκειο.  Μου μάθανε πολλά πράγματα,  ήταν πολύ καλοί γονείς. Έγινα γνωστός ως τραγουδιστής, είχα δισκογραφία και συνεργασίες με πολλούς σημαντικούς δημιουργούς –τον Πλέσσα, τον Σαββόπουλο, τον Γρηγορίου, τον Λοΐζο, τον Μικρούτσικο κ.ά.–, αλλά μου άρεσε παράλληλα και να παίζω. Όμως, λόγω της ενασχόλησής μου με το τραγούδι δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω θέατρο, κι έτσι έκανα τηλεόραση. Θεωρώ πως, αν κάποιος κάνει κάτι που αγαπά και το κάνει καλά, ο κόσμος θα τον δεχτεί» εξηγεί.

Ο Σάκης Μπουλάς  είναι ένας καλλιτέχνης που σέβεται την ουσία και ξέρει την αξία των μικρών πραγμάτων στην ζωή μας. Για αυτό λέει: «Όταν θέλω να ξεφύγω, όταν χρειάζομαι ένα «καταφύγιο», προτιμώ να πάω κάπου και να ακούσω μουσική, να διαβάσω βιβλία, πράγματα που ξέρω ότι θα με κάνουν να νιώσω όμορφα, καλά με τον εαυτό μου. Πράγματα που γνωρίζω, που έχω ξανακούσει, που έχω ξαναδιαβάσει, που ξέρω τι επίδραση έχουν πάνω μου. Κάνω ταξίδια αναψυχής. Στον ελεύθερο χρόνο μου μού αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους, νέους ανθρώπους, να φωτογραφίζω με τα μάτια εικόνες, τοπία, ανθρώπους, στιγμές. Παίρνω έμπνευση απ' τη ζωή κι απ' τον άνθρωπο. Σκέφτομαι τι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε, πώς πορευόμαστε, πού είμαστε και πού ταξιδεύουμε. Κι έτσι, συνεχίζω».

Κι αφού φιλοσοφεί με τόσο βάθος έχει τη δύναμη να μας περνάει το δικό του πάθος. «Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος/ Μες στην πόλη σου σαν ξένος, βρε παιδί μου αμάν/Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν…/ Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις/ Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις /Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει/ κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει…» γράφει και τραγουδάει το "Φλασάκι", δίνοντας το σύνθημα.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Παιδιά του, τα τραγούδια του. Παντρεύτηκε δύο φορές αλλά δεν απέκτησε παιδιά όχι επειδή δεν έτυχε, αλλά επειδή δεν ήθελε όπως λέει.

«Αν ήθελα θα το είχα κάνει. Αισθανόμουν πάντα ότι ένα παιδί είναι άγχος, δέσμευση. Θα ήταν η μοναδική μου έννοια κάθε μέρα.  Θα ήμουν καταπιεστικός γονιός. Αν έκανα ένα παιδί, θα έπρεπε να αφοσιωθώ σε αυτό κι εγώ πάντα ήμουν μοιρασμένος σε χίλια πράγματα. Δεν θα μπορούσα να έχω σχέση τουρίστα με το παιδί μου».

Ένας από τους κολλητούς του φίλους και συνεργάτες είναι και ο Γιάννης Ζουγανέλης, που βρίσκεται πάντα δίπλα του ό,τι και να του συμβεί. Αν και γράφτηκαν πολλά για τις σχέσεις τους και τους καβγάδες τους στο σχήμα της «Ακτής Πειραιώς», τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Οι δυο τους παραμένουν πάντα αυτοκόλλητοι και δεν αποχωρίζονται ο ένας τον άλλον. Άλλωστε είναι η προσωποποίηση μιας σπάνιας φιλίας και όπως ο Σάκης λέει «Έπειτα από τόσα χρόνια είμαστε οικογένεια. Είναι περισσότερο συγγενική η σχέση μας. Είμαστε αδέρφια».

Όσο για την πρόσφατη συνεργασία του με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη ο Σάκης Μπουλάς δηλώνει: «Ο Μιχάλης είναι ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης. Υπήρξε συντονισμός στο ίδιο μήκος κύματος αυτόματα και χωρίς καμία προσπάθεια. Κάτι που  με εντυπωσίασε, είναι ότι δεν φοβάται να αυτοσαρκαστεί.»

Ο Σάκης Μπουλάς  έχει μια μεγάλη καλλιτεχνική διαδρομή. Έχει πολλούς φίλους και εκατοντάδες θαυμαστές και θαυμάστριες. Ο ίδιος αντιμετωπίζει τα δύσκολα με χιούμορ γιατί όπως λέει "το χιούμορ είναι αυτό που με σώζει". Εμείς του ευχόμαστε περαστικά και να βγει κι αυτή τη φορά νικητής στη δύσκολη μάχη που δίνει! 

Σ.Σ. Τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ

ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: Όλα για το θεατρο

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ

ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: «ακουμπάω τον πόνο μου στο βουνό»

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Με το βουνό Κιθαιρώνα έχει γίνει φίλος όπως μας εξομολογήθηκε ο Τάσος Χαλκιάς. Εκεί, στην κορυφή του, ανεβαίνει συχνά και φωνάζει. «Εγώ τον πόνο τον δικό μου εκεί τον ακουμπάω. Σε αυτό το πανάρχαιο βουνό με τη μεγάλη ιστορία. Συχνά τον επισκέπτομαι. Είναι αδελφός. Εκεί καταφεύγω. Γιατί ξέρεις το βουνό ακούει κι εγώ ανεβαίνω εκεί και φωνάζω… Σε αυτόν που λέγεται Δημιουργός! Τώρα το ότι τα βάζω με το Θεό είναι γιατί όταν θέλεις να Τον λες ακριβοδίκαιο και φιλεύσπλαχνο πρέπει και να στο αποδεικνύει!! Και μετά κατεβαίνω πολύ απελευθερωμένος. Αν το κάνω αυτό μέσα στην πόλη θα με κλείσουν στο Δαφνί….»

Ο δημοφιλής ηθοποιός είδε το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής να χάνεται. «Η Πρώτη Πράξη», η δραματική σχολή που δημιούργησε το 2008 στο Μεταξουργείο έκλεισε από το βάρος της οικονομικής κρίσης και ο Τάσος Χαλκιάς μαζεύει τα «απομεινάρια» της για να κάνει μια νέα αρχή για τρίτη φορά στη ζωή του. «Την οφείλω πρώτα στα δέκα παιδιά που με εμπιστεύτηκαν και δεν πήγαν αλλού μετά το κλείσιμο της σχολής μου κι έπειτα σε εμένα και την οικογένειά μου» λέει μιλώντας στην Real News.

 

Δεν ξέρει αν ήταν γεννημένος για να γίνει ηθοποιός. «Οι Μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη που απήγγειλε μαθητής Γυμνασίου στάθηκαν η πρώτη του επαφή με το ταλέντο του. «Η καθηγήτριά μου η κ. Μαγγλάρα το αναγνώρισε και ο παιδικός μου φίλος ο Σταύρος μου έβαλε την ιδέα να γίνω ηθοποιός. Εγώ για αλλού είχα ξεκινήσει. Ήθελα να γίνω θαλασσινός. Καπετάνιος δηλαδή » λέει. Από μικρό παιδί είχε μάθει να αγαπάει τα πλοία και τη θάλασσα αφού ο πατέρας του έπαιρνε αυτόν και τον αδελφό του μαζί του στο Πέραμα στην επισκευαστική ζώνη και τους μάθαινε την δουλειά του ψυκτικού μηχανικού στα καράβια του Χανδρή. Θυμάται ότι συχνά από αφηρημάδα του έπεφταν τα εργαλεία «στα βρώμικα νερά και ο πατέρας μου με μάλωνε. Με έμαθε όμως πολλά αυτή η δουλειά. Μου δίδαξε υπομονή, επιμονή και να συγκεντρώνομαι σε αυτό που κάνω. Τα χρειάστηκα όλα ετούτα αργότερα ως ηθοποιός» λέει.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Η επαφή του με το θέατρο ήταν και είναι ερωτική. «Ξεκίνησε έρωτας, έγινε πάθος και μεγάλη αγάπη την οποία δεν πρόκειται ποτέ μου να απαρνηθώ! Το θέατρο είναι ένα μονοπάτι δύσβατο με πολλά παρακλάδια και θέλει και μια... μάχαιρα, να κόβεις κλαδιά για να περνάς και να μπορέσεις να δημιουργήσεις τα δικά σου μονοπάτια. Από μικρός ήμουν άνθρωπος δοτικός, ό,τι μάθαινα ήθελα αμέσως να το δίνω και δεν κρατούσα τίποτα για τον εαυτό μου. Έτσι, τα τελευταία 19 χρόνια που διδάσκω υποκριτική θέλω να δίνω στα νέα παιδιά ό,τι έχω μάθει τα 42 χρόνια που είμαι στο θέατρο. »

Χαρακτηρίζει τον εαυτό του χωρίς κανένα δισταγμό «ειλικρινή, φιλότιμο, αλτρουιστή, ευγενικό, ντόμπρο». Η πορεία του σταθερή στην σκηνή, στο σινεμά, στην τηλεόραση. Έχει χαράξει έναν δρόμο και θέλει να τον προφτάσει. «Προτιμώ  να πούνε όταν θα φύγω από αυτή τη ζωή ότι έφυγε ένας καλός άνθρωπος κι ας μην πουν ένας καλός ηθοποιός. Θεωρώ ότι προσωπικά στη ζωή μου δεν έχω αδικήσει ποτέ κανέναν. Μυρμήγκι έχω πατήσει κι άλλα ζουζούνια αλλά άνθρωπο δεν έχω αδικήσει ποτέ.» λέει.

Όταν τον ρωτάς πως έφθασε έως εδώ σου απαντά έχοντας το γνώθι σε αυτόν. «Είχα την λόξα να επενδύω όσα χρήματα έβγαζα στην τέχνη μου, στο θέατρο κι εκεί τα έχασα. Δεν βαρυγκωμάω. Δεν κράτησα ποτέ χρήματα για την προσωπική μου πολυτέλεια. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να καλυτερεύσω τις συνθήκες διαβίωσής μου σε βαθμό πολυτέλειας. Τα απαραίτητα είχα πάντα. Σπίτι δικό μου δεν έχω, δεν είχα ποτέ, δεν μπήκα στον κόπο. Έκανα δύο παιδιά και είμαι περήφανος για αυτά τα οποία βρήκαν τον δρόμο τους χωρίς την παραμικρή δική μου παρέμβαση. Άφησε ο πατέρας μου ένα εξοχικό στο Πόρτο Γερμενό, στα τρία αδέρφια που είμαστε. Έβαλα κάποια χρήματα από τη δουλειά μου εκεί κάποια στιγμή που δεν είχαν τα αδέρφια μου να το φτιάξουν. Όταν πήρα την αποζημίωση από το Εθνικό Θέατρο κατάφερα να έχω ένα εξοχικό με τον αδερφό μου στο Πόρτο Χέλι στην περιοχή Φλάμπουρα. Αυτό το σπίτι είναι σε κίνδυνο γιατί είναι χρεωμένο και έχει βγει σε πλειστηριασμό από κάποιον ιδιώτη που εργάστηκε για τη σχολή μου και του χρωστάω χρήματα τα οποία έχει κινηθεί νομικά για να τα πάρει. Δεν συμφωνεί να του τα δίνω λίγα –λίγα και είμαστε έκτοτε στα δικαστήρια»

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ

Ο Τάσος Χαλκιάς δεν είναι από τους ανθρώπους που αποταμιεύουν. Έζησε τα καλά χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, πήρε πολλά χρήματα τα οποία και επένδυσε στο όνειρό του τη σχολή υποκριτικής. Για τον Τάσο Χαλκιά έσχατη δυστυχία είναι «η απόλυτη πενία. Έχουμε μείνει μόνο με το εσώρουχο. Τα χάσαμε όλα. Αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Ξεκινώντας από τους "Άθλιους", που έκανα το 1995 και ήταν το πρώτο βαρύ οικονομικό πλήγμα, μπήκαμε πάρα πολύ μέσα σε αυτή τη δουλειά, εξαιρετική παράσταση, στολίδι, μέχρι το "Ενυδρείο" που έκανα στο θέατρο "Σταθμός" και άλλες δικές μου πρωτοβουλίες στις οποίες είχα βάλει χρήματα. Από παντού χάθηκαν χρήματα. Αλλά από την άλλη δεν έλειψε ποτέ η πίστη στην δύναμη της ψυχής».

Αυτή η πίστη ήταν που τον έφερε στο γραφείο του δημάρχου Χαϊδαρίου κ. Δημήτρη Μαραβέλια. Του χάρισε ότι είχε απομείνει από τη σχολή του και του ζήτησε να στήσουν στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου του δήμου ένα Θεατρικό εργαστήρι.

Ο Τάσος Χαλκιάς ζει από τριών χρονών στο Χαϊδάρι και πιστεύει ότι: «Το Χαϊδάρι είναι τόπος όμορφος και καθαρός. Για μένα είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που με ανάθρεψε σαν παιδί και σαν έφηβο, και δεν θα τον αποχωριστώ ποτέ. Εδώ λοιπόν θα ξαναρχίσω από την αρχή. Αυτή η σύνταξη, που βγαίνω σε λίγο καιρό, θα είναι για μένα μια οικονομική διέξοδος. Έχω κάνει καιρό τους υπολογισμούς και έχω αποφασίσει, ότι από την στιγμή που δεν μπορώ να καλύψω τις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι σε τράπεζες και δανειστές, ζώντας με το κίνδυνο ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή  να μπω φυλακή, μπορώ να συνεχίσω να ζω έχοντας τα ως προς το ζην. Δηλαδή να μπορώ να εξοικονομώ το ενοίκιο μου και να ζει η οικογένεια μου καλά. »

 

ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΑΞΙΕΣ

Διατηρεί τις παλιές φιλίες. Ο Φώτης και ο Σταύρος των παιδικών του χρόνων  και ο Θάνος και ο Γιώργος από το σανίδι του θεάτρου είναι τα πρόσωπα που έχει συνδέσει με προσωπικές στιγμές στη ζωή του. Είναι ακόμα δοσμένος στην αγαπημένη του Πέννυ Παπουτσή κι όπως λέει είναι μαζί 42 ολόκληρα χρόνια. «Για μένα η Πέννυ είναι σύζυγος, φίλη, συνεργάτης, μητέρα των παιδιών μου, τα βήματά μου στο θέατρο, η κοινή πορεία, η οικογένεια. Μας ενώνουν πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Δουλέψαμε μαζί και μαζί παλεύουμε και τις αναποδιές. Την ευχαριστώ γιατί με στηρίζει και υπερασπίζεται τις επιλογές μου».

Λέει ότι «υπάρχουν κάποια όνειρα που μου έχουν ξεφύγει. Είμαι άνθρωπος που το ψάχνει. Δεν σταματάω την αναζήτηση. Ταυτίζομαι απόλυτα με τη σκέψη του Σοφοκλή "σ’ αυτήν εδώ τη γη ό,τι γυρέψεις βρίσκεις. Μόνο το αζήτητον ξεφεύγει". Ψάχνω, λοιπόν, το αζήτητον!».

Η αισιοδοξία του παρά τα όσα περνάει, η ελπίδα του για ένα καλύτερο αύριο, η ιδιαίτερη μόρφωση του, η θέληση που κρύβει μέσα του για να κάνει ακόμα πράγματα, παρότι σε λίγο βγαίνει στη σύνταξη, είναι μεταδοτική. Βγαίνοντας από το Πνευματικό Κέντρο Χαϊδαρίου ένιωσα πως ο Τάσος Χαλκιάς είναι από τους ανθρώπους που γεννά τούτη η χώρα. Αυτούς που αναγεννιούνται σαν την Ελλάδα από τις στάχτες τους και που έχουν τη δύναμη να μιλούν με το Θεό.

ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥΣ

Ο Τάσος Χαλκιάς όλα αυτά τα χρόνια έχει μάθει να αφουγκράζεται το κοινό του. Ξέρει τι θέλει από αυτόν. Μεγάλη του αγωνία η τύχη των παιδιών που σπούδασαν κοντά του. Είναι περήφανος γιατί η πρώτη φουρνιά ηθοποιών που έβγαλε από την «Πρώτη Πράξη» συνεργάζεται ήδη με την θεατρική σκηνή Άλμα όπως λέει. «Δεν θα άφηνα αυτά τα παιδιά στην τύχη τους. Ήμουν και είμαι δίπλα τους με κάθε τρόπο. Είναι κι αυτά δικά μου παιδιά. Δεν τα άφησα να περιπλανηθούν όταν έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πήγαινα και τα συναντούσα ακόμα και με τα πόδια, γιατί αυτοκίνητο δεν έχω πια. Τα έφερα εδώ να στήσουμε από την αρχή τα πάντα. Έφερα και τους καθηγητές τους που μοιράζονται αυτή την υποχρέωση χωρίς αμοιβή.  Είμαι κατά του συστήματος που προσπαθούν να επιβάλλουν κάποιοι στους νέους. Να ευνουχίσουν τα όνειρα τους, τις φιλοδοξίες τους και να τους κάνουν να αρκούνται με τα λίγα. Δεν ξέρω πως θα το αλλάξουν όλο αυτό αλλά δεν πρέπει να το δεχτούν. Ελπίζω στην έκρηξη και την αντίστασή τους και την υποστηρίζω ακόμα κι αν η σάρκα ασθενεί με την ψυχή μου που πετάει!!»

Πασίγνωστος Έλληνας πρωταγωνιστής εξομολογείται “Ζω με τον κίνδυνο να μπω φυλακή!”

Πασίγνωστος Έλληνας πρωταγωνιστής εξομολογείται “Ζω με τον κίνδυνο να μπω φυλακή!”