Ermis Graphics - σελίδες ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ 2013

SARONICOSPAGES

Ετήσιος Επαγγελματικός Οδηγός «Σελίδες Σαρωνικός»

«Σελίδες Σαρωνικός», διέξοδο στην αεργία και χρηστικό εργαλείο

 Έκλεισε για άλλη μια φορά την πόρτα στην αεργία η γνωστή δημοσιογράφος Σοφία Διγενή-Κολιοτάση αναλαμβάνοντας την οργάνωση και επιμέλεια ενός Επαγγελματικού οδηγού για τον Καλλικράτειο Δήμο Σαρωνικού Αττικής.
Ο Ετήσιος Επαγγελματικός Οδηγός«Σελίδες Σαρωνικός» είναι δικής της πρωτοβουλίας και έμπνευσης και περιλαμβάνει όλους τους επαγγελματίες και τις υπηρεσίες που δραστηριοποιούνται στον Δήμο Σαρωνικού Αττικής αλλά και χρήσιμες πληροφορίες και ενημερωτικά άρθρα. Διανέμεται Δωρεάν και μπορείτε να τον ξεφυλλίσετε στο διαδίκτυο πατώντας πάνω στην φωτογραφία του εξώφυλλου ή ανοίγοντας το site: www.saronicospages.gr.
Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος, βρέθηκε τον Οκτώβριο του 2012 εκτός εργασίας όπως κι άλλοι συνάδελφοί της από την εφημερίδα ESPRESSO. Προσπάθησε να βρει εργασία και χτύπησε πόρτες. «Στα πενήντα τρία  όμως δεν είναι εύκολο για κανέναν να βρει δουλειά. Μου άνοιξε η πόρτα της Realnews χάρη σε καλό μου συνάδελφο και ήταν ένα βήμα για μένα. Όμως δεν ησύχασα. Έβλεπα ότι αν δεν κολύμπαγα θα πνιγόμουν. Μια έρευνα στην περιοχή του δήμου Σαρωνικού, στον οποίο μένω τον τελευταίο χρόνο, μου έδειξε ότι οι επαγγελματίες της περιοχής είχαν ανάγκη από την γνωστοποίηση του τόπου και του χώρου δραστηριότητάς τους. Έτσι αποφάσισα να περπατήσω τους εμπορικούς και μη δρόμους της πόλης που σήμερα απλώνεται από τον Κουβαρά έως την Παλαιά Φώκαια και να συλλέξω, με την πολύτιμη βοήθεια του εικοστριάχρονου γιού μου και των δικών μου ανθρώπων, οι οποίοι προσφέρθηκαν εθελοντικά και με στήριξαν σε αυτή την προσπάθεια, κάθε τι που υπάρχει στην περιοχή. Έτσι γέμισα τις «Σελίδες Σαρωνικός» που κρατάτε στα χέρια σας. Βρήκα διέξοδο στην αεργία και πιστεύω, ελπίζω και εύχομαι ότι του χρόνου ο επαγγελματικός μας οδηγός θα γίνει διπλάσιος».

 Ο επαγγελματικός οδηγός «Σελίδες Σαρωνικός» είναι έκδοση τηςεταιρείας

Ermis GraphiCs (www.ermisgraphics.gr | Βεΐκου 65-67, Κουκάκι, Τηλ: 210 9222.077)

 Διεύθυνση αλληλογραφίας:

Αεροπορίας 4, Καλύβια Αττικής 19010, Τηλ.: 22910 25584 e-mail:sofiadigenis@hol.gr

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ"

http://attikosparatiritis.wordpress.com/2013/07/16/%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AF/

ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ Ολη η συνέντευξή μας για την REALNEWS

ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ ΣΤΗΝ REALNEWS

ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ…

Στη Σοφία Διγενή- Κολιοτάση

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας ένα δίδυμο που «τρύπωσε» στην κυριολεξία στις καρδιές μας και μίλησε με τα τραγούδια του για τόσα πράγματα που μας έτρωγαν. Είναι ακόμα εδώ. Ο ένας δηλώνει «χτύπησαν όλα κόκκινο και σταμάτησα» και ο Πάνος μας ξετυλίγει το μύθο τους και δηλώνει «το έργο συνεχίζεται ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους» για να γίνουν μέσα από το τραγούδι καλύτεροι άνθρωποι!

-                      Όταν ξεκινήσατε, εσύ και ο Χάρης, είχατε ένα όνειρο: Να γίνετε «καλύτεροι άνθρωποι μέσα από την μουσική και τα τραγούδια σας». Πραγματοποιήθηκε το όνειρο;

Όταν κάθομαι καμιά φορά και ρίχνω κλεφτές ματιές στο παρελθόν, πιάνω τον εαυτό μου να φάσκει και να αντιφάσκει. Άλλες φορές λέω, δόξα τω Θεώ, τουλάχιστον, δεν πρόδωσα αυτά τα 2-3 πράγματα, που κάποτε ορκίστηκα να μην προδώσω ποτέ. Άλλες φορές πάλι, αυτομαστιγώνομαι και λέω, αίσχος, δεν είμαι εγώ αυτός ο αθώος, δοτικός άνθρωπος που ήμουνα κάποτε. Άλλαξα. Χάλασα. Και μου απαντάει ο καημένος ο εαυτός μου, «give me a break», λυπήσου με, έκανα ό,τι  ήταν δυνατόν και όσο καλύτερα μπόρεσα. Ο δεύτερος δίσκος μας («Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις», περιέχει ένα τραγούδι που λέγεται «Είμαστε ακόμα εδώ». Μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω, το 1987. Το τραγούδι κλείνει με τη φράση : «Ακόμα κι αν αυτοί που ήμασταν, δε μείναμε, ακόμα κι αν αυτοί που θέλαμε, δε γίναμε…. Είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους..» . Και…. το έργο συνεχίζεται.

ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

-                      Όλα  όσα ζήσατε και περάσατε μέσα σε αυτήν την μουσική διαδρομή σας πώς θα τα χαρακτηρίζατε;

Υπάρχει ένα άσμα που λέει διάφορα, μπλα –μπλα- μπλα και καταλήγει: «…φτιάχνουν οι έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες».

Όταν γυρίσαμε μετά από πολλά χρόνια ξενιτιάς, πίσω στην Ελλάδα, βρεθήκαμε ξαφνικά σ’ έναν τόπο κατακυριαρχημένο από κυκλώματα και κάθε λογής παρέες. Δεν ξέραμε κανέναν από δαύτους και δεν ανήκαμε σε κανένα κύκλωμα.

Όταν ξαφνικά, το Πάσχα του 1985, με την βοήθεια του συγχωρεμένου του Μανώλη του Ρασούλη, βγήκαν τα «ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ», βρεθήκαμε αντιμέτωποι με παντός είδους πολιτικά κυκλώματα και καλλιτεχνικές παρέες.  Είχαμε να κάνουμε με διάφορους ανισόρροπους αρχηγούς κυκλωμάτων και παρεών, που δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την ύπαρξή μας. Ποιος ξέρει τι ζόρι τραβάγανε. Πέσανε απάνω μας εκατοντάδες τομάρια και όλη η αλητεία της αγοράς. Διοργανωτές συναυλιών, δισκογραφικές εταιρείες, μαγαζάτορες και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όλοι με το χέρι στην τσέπη μας. Ο κλέψας του κλέψαντος.

Από την άλλη,  διάφοροι ραδιοφωνατζήδες, ιδιωτικά tv κανάλια, εκδότες βλαχοglamour εντύπων, με  το φίμωτρο στο χέρι, για να βγάλουμε το σκασμό, αφού δε λέγαμε ό,τι βόλευε αυτούς, και με τους πληρωμένους κονδυλοφόρους τους , να μας βρίζουν νυχθημερόν.

Μόνο η ΕΡΤ μας υποστήριξε. Ούτε μας ξέρανε, ούτε τους  ξέραμε. Κι όμως παίζανε τα τραγούδια μας, χωρίς ποτέ να μας ζητήσουν τίποτα. Παρεμπιπτόντως, με αφορμή το αναπάντεχο κλείσιμό της, θα ήθελα να πω, ότι η ΕΡΤ είναι δεμένη με τα παιδικά μας χρόνια, τις αναμνήσεις μας και τον πολιτισμό. Την περίοδο που λείπαμε, ήταν ο μοναδικός δίαυλος που μας έδενε ζωντανά με την πατρίδα. Παρ' ότι σίγουρα χρειάζονται αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της, ταράχτηκα και θύμωσα με το βίαιο και αυταρχικό τρόπο που την κατάργησαν. Μεγάλο ολίσθημα. Κύριε Αντώνη, κάνε κάτι γρήγορα και μη μπερδεύεις την ...αποφασιστικότητα, με το ''αποφασίζομεν και διατάσσομεν ''!! Μην παρασύρεσαι.

Τελικά, μας έσωσε μόνο ένα πράγμα. Η άδολη αγάπη του κόσμου. Αυτή η αγάπη μας προστάτεψε και  μας έδωσε τη δύναμη και έμπνευση να γράψουμε τα τραγούδια που γράψαμε. Τα χρωστάμε όλα στον κόσμο. Αλλιώς, ήμασταν έτοιμοι, μετά το δεύτερο δίσκο μας να ξαναφύγουμε. Ζήσαμε μεγάλη παράνοια και διαρκή πόλεμο, από ανθρώπους και καταστάσεις, που δεν είχαν κανένα δικαίωμα να το κάνουν. Ούτε ηθικό, ούτε καν επαγγελματικό. Και όμως. Ήμασταν αναγκασμένοι όλα αυτά τα χρόνια, να βαδίσουμε έναν δρόμο-ναρκοπέδιο, σκεπασμένο με ‘’ροδοπέταλα’’.

-                      Λένε πως οι δίδυμοι νιώθουν ο ένας τον άλλο ακόμα κι όταν είναι μακριά. Συμβαίνει αυτό με εσένα και τον Χάρη;

Δεν ξέρω αν συμβαίνει αυτό με όλους τους δίδυμους, όμως μ’ εμένα και το Χάρη συμβαίνει. Έχουν συμβεί πολλά (εξ αποστάσεως) περιστατικά επικοινωνίας, που είναι και λίγο αστεία, αλλά και λίγο τρομακτικά, όχι βέβαια για μας, αλλά για έναν ανυποψίαστο που θα τ΄ ακούσει. Δε θέλω να πω περισσότερα, δεν υπάρχει λόγος, όμως το να είσαι δίδυμος, είναι έτσι κι αλλιώς, μια διαρκής , μεταφυσική εμπειρία. Η βασική διαφορά μας, μεταξύ άλλων, είναι, ότι εγώ είμαι πιο στωικός και υπομονετικός γενικότερα, ενώ ο Χάρης είναι ανυπόμονος σε ό,τι προσπαθεί, με αποτέλεσμα να απελπίζεται εύκολα. Στο  μουσικό τομέα, η βασικότερη διαφορά μας, είναι ότι εγώ λατρεύω τη δουλειά στο στούντιο, ενώ ο Χάρης μάλλον απεχθάνεται το στούντιο. Παραδόξως, στο σπίτι, μόνος του, είναι πολύ δουλευταράς, και έχει πολύ ανέκδοτο υλικό στο συρτάρι.

ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΟΛΛΗΤΟΣ

-                      Κάνατε φίλους από το χώρο σας; Ποιους ξεχωρίζετε και γιατί;

Παρ’ότι έχω γνωρίσει εκατοντάδες ανθρώπους από το χώρο της μουσικής, δεν έκανα ποτέ κολλητή παρέα με μουσικούς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η παρέα με συναδέλφους με αγχώνει. Ίσως να φταίει το γεγονός, ότι όλες οι  συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τη μουσική και αυτό καταντάει μονομανία και με κουράζει. Εν πάσει περιπτώσει, φίλοι μου ήταν ο Μ. Ρασούλης, ο Π. Σιδηρόπουλος, οι αδερφοί Σπυρόπουλοι από το γκρουπ ‘’Σπυριδούλα’’, ο Γ. Σπάθας από τους ‘’Socrates’’, ο Γ. Σπανός, ο Μπ. Στώκας, ο ‘’δάσκαλος΄΄ Θ. Μικρούτσικος και πολλοί άλλοι. Φίλο επίσης θεωρώ το Μαν. Μητσιά κι ας μην έχουμε κάνει παρέα, γιατί εκτός του ότι τον θαυμάζω σαν τραγουδιστή, θαυμάζω ακόμα πιο πολύ τη στάση ζωής του. Φίλος μου είναι και ο Γ. Νταλάρας, γιατί άσχετα με το τι λέει ο ένας κι άλλος, εγώ τον αγαπάω κι έχω ένα σωρό αναμνήσεις από τη συνεργασία μας κάποτε, τότε, τα πρώτα χρόνια που σας έλεγα πριν, για τα κυκλώματα και τις παρέες. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι πολλοί, αλλά δε θα τους αναφέρω, γιατί θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα και θα γίνω κουραστικός.

-                      Όταν αποφάσισε ο Χάρης να αποσυρθεί πως ένιωσες; Πώς ήταν να είσαι μόνος στο πάλκο, στο στούντιο μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας;

Κοιτάξτε:   Η αποχώρηση του Χάρη από το ντουέτο, δεν ήταν για μένα ξαφνική. Ήξερα από το 1995, ότι όπου να’ ναι θα σταματήσει. Το πότε, ήταν απλά θέμα χρόνου. Ο Χάρης, γυρνώντας από το Βερολίνο και μπλέκοντας ξαφνικά σ’ αυτή την ιστορία με τη δισκογραφία και ό,τι επακολούθησε μετά τα ‘’ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ’’, δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί με την πραγματικότητα στην Ελλάδα. Εννοώ, όλα αυτά που σας έλεγα πριν, απαντώντας στην ερώτησή σας, για την πορεία μας, τη «στρωμένη με ροδοπέταλα»…. Έτσι λοιπόν, όταν κάποια στιγμή το 1999, μου είπε ότι τα παρατάει, δεν αιφνιδιάστηκα. Εντάξει, του είπα. Δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις έτσι. Θα αρρωστήσεις ρε φίλε. Κάνε ό,τι νομίζεις  και εγώ θα το παλέψω μόνος μου. Και έτσι έκανα. Μου έλειπε η παρέα του, ήμουν λυπημένος ιδίως στην αρχή, αλλά δεν θα πήγαινα και να κλειστώ σε μοναστήρι. Έκανα μόνος μου, ό,τι μπόρεσα. Ευτυχώς, ήμουν προετοιμασμένος.

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΤΟΝΙΣΕ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΕΣ

-                      Ο Πάνος Κατσιμίχας είναι και γονιός. Τι άλλαξε στον χαρακτήρα και τη ζωή σας η κόρη σας;

Η παρουσία της Μαριάνας, δε δημιούργησε παραδόξως κάποιο σεισμό, κάποια ή κάποιες καινούριες πλευρές στο χαρακτήρα μου. Αυτός που ήμουνα πάντα, ο ίδιος έμεινα. Ήμουν πολύ ψύχραιμος απέναντι στον ερχομό της. Αυτό που σίγουρα συνέβη, είναι ότι τόνισε με την παρουσία της, τις καλές μου πλευρές. Έγινα ακόμα πιο δημιουργικός, πιο υπομονετικός και πιο υπεύθυνος.

-                      Τι είναι εκείνο που σας ανησυχεί περισσότερο σε αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε;

Το ότι έφτασε ο καιρός να αλλάξει κάτι ριζικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι για μένα σίγουρο. Αυτό που με ανησυχεί, είναι το πώς θα γίνει αυτή η αλλαγή. Φοβάμαι, ότι όπως πάντα, ο παλιός κόσμος, δε θα πουλήσει το τομάρι του εύκολα στον καινούριο, που έχει ήδη γεννηθεί και προσπαθεί να πει το όνομά του. Κοιτάξτε τις πλατείες όλης της Μεσογείου, όλου του πλανήτη, τι όμορφα καίγονται…Κάτι γίνεται.

-                      Τι καινούργιο ετοιμάζεις;

Πέρσι, τέτοιο καιρό, κυκλοφορήσαμε με το Χάρη έναν δίσκο, με μουσικές και τραγούδια δικά μας, πάνω στην ποίηση των beat ποιητών. Η beat γενιά είναι το κίνημα των πρωτοπόρων αμερικανών λογοτεχνών, που μετά το Β`παγκόσμιο πόλεμο, προς τα τέλη του `60, εμφανίστηκε σαν ένα γενικότερο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό φαινόμενο και παρ’ ότι ξεκίνησε σαν μια μικρή ομάδα, κατάφερε να επηρεάσει αποφασιστικά, όχι μόνο την αμερικάνικη κοινωνία, αλλά και την τέχνη γενικότερα , την πολιτική και τον παγκόσμιο πολιτισμό, μέχρι τις μέρες μας.  Μεταφράσαμε κυρίως ποιήματα του Αλλεν Γκίνσμπεργκ, του Γκρέγκορυ Κόρσο, του Γουίλλιαμ Μπάροουζ, του Χάρολντ Νορς και άλλων. Και πάνω σ’αυτά τα κείμενα προσαρμόσαμε δική μας μουσική και τραγούδια, απαγγέλλοντας οι ίδιοι τα ποιήματα. Ηταν μια δουλειά που τη χρωστάγαμε στον εαυτό μας, από χρόνια και είμαστε ευτυχείς που εκδόθηκε μαζί με ένα βιβλίο περίπου 100 σελίδων  σε περιορισμένα αντίτυπα (500 βιβλία).Κάτι σαν ένα μικρό, χρηστικό εγχειρίδιο για την Beat ποίηση και τη θρυλική beat generation. Πριν είκοσι ημέρες, ολοκληρώσαμε και την αγγλική version του Beat Poetry. Αυτό όμως θα κυκλοφορήσει στα αγγλικά (τη γλώσσα στην οποία γράφτηκε η beat ποίηση), μάλλον από κάποια ξένη εταιρεία που έδειξε ενδιαφέρον. Θα δούμε. Ακόμα είμαστε στις συζητήσεις και το ψάχνουμε.

ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ: 

-          Τώρα που έχουμε τόση ανάγκη από αυτά τα τραγούδια διαμαρτυρίας υπάρχει κάποιο σχήμα που να τα αντιπροσωπεύει;

Ακούω αρκετά συχνά  τα τελευταία δύο τρία χρόνια,  από  νέους τραγουδοποιούς και συγκροτήματα, τραγούδια διαμαρτυρίας, με θέμα τα προβλήματα της εποχής και έχω την αίσθηση, ότι κουτσά-στραβά, γεννιέται ξανά, ένα καινούριο είδος ΄’πολιτικού τραγουδιού’’, τηρουμένων πάντα των αναλογιών με το πολιτικό τραγούδι άλλων εποχών.

Θεωρώ, ότι αυτό που συμβαίνει , είναι και φυσικό και χρήσιμο. Αλίμονο αν δεν συνέβαινε.

-          Γιατί δεν μας ξεσηκώνουν πια οι στίχοι και οι μουσικές;

Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. ¨Η ότι τα τραγούδια δεν έχουν πια τη δύναμη να ξεσηκώσουν, ή ότι πολύ απλά, δεν είμαστε έτοιμοι εμείς, για να ξεσηκωθούμε. Η ακόμα χειρότερα, και τα δύο μαζί…

-          Να μιλήσουμε και για τα ακούσματα εκείνα που μίλησαν στην παιδική ψυχή σας. Καζαντζίδης…

Μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του ραδιοφώνου. Γύρω στα δέκα μου, άρχισα να παίζω φυσαρμόνικα. Σε δυο χρόνια, έπαιζα το ‘’Εχω ένα μυστικό’’ του Μ.Χατζιδάκι, το ‘’Περιγιάλι το κρυφό’’ του Μ.Θεοδωράκη, το ‘’Ενα νερό κυρά Βαγγελιώ’’, το ‘’Γελεκάκι που φορείς’’ και την ‘’Παλόμα’’.

Ένα μεσημέρι Κυριακής, άκουσα ξαφνικά στο ραδιόφωνο το ‘’Χωρίσαμε ένα δειλινό’’ του Τσιτσάνη και όλη την υπόλοιπη μέρα έμεινα σιωπηλός. Ξέρω ότι, εκείνη την Κυριακή ερωτεύτηκα για πάντα το λαϊκό τραγούδι. Ο Καζαντζίδης με τρόμαζε και με αναστάτωνε. Με φόβιζε αυτό το βαρύ, ακατέργαστο μοιρολόι της ξενιτιάς .

Κάποια  στιγμή, τέλη του 1964 νομίζω, άκουσα τους Beatles, ακολούθησαν οι R.Stones, και το παζλ άρχισε να διευρύνεται και να συμπληρώνεται.Επειτα, παραδόθηκα αμαχητί στο Rock.

Αυτή είναι για μένα η εποχή του ‘’μύθου’’. Υπάρχουν όλα ακόμα μέσα μου, τόσο αντίθετα και διαφορετικά μεταξύ τους, πλην όμως σε απόλυτη αρμονία. Είναι το υλικό του ‘’προσωπικού μου μύθου’’.