ΘΩΜΑΗ ΑΠΕΡΓΗ "Η Τζαζ είναι Ελευθερία "

ΘΩΜΑΗ ΑΠΕΡΓΗ

«Φοβήθηκα αλλά δεν ήταν τίποτε το κακό»

Σοφία Διγενή- Κολιοτάση με την Θωμαή Απέργη στα παρασκήνια του "YOUR FACE SOUNDS FAMILIAR"

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

"Η Τζαζ είναι Ελευθερία " είχε πει ο σημαντικός συνθέτης και πιανίστας της Τζαζ, ο Τελόνιους Μονκ. Είναι όμως και «ιδιαίτερα απαιτητική» όπως μας λέει η Θωμαή Απέργη μιλώντας στην Reallife.

Το κορίτσι από την όμορφη Τήνο που αγαπήσαμε από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις στην μουσική σκηνή μας άνοιξε την καρδιά του και απάντησε σε όλους και όλα.

Τον τελευταίο καιρό μας έλειψε και μας λαχτάρησε. Η απουσία της από τα Live του «Your face sounds familiar» του ΑΝΤ1 ήταν αισθητή και πολλά άρχισαν να γράφονται και να λέγονται δεξιά και αριστερά στα ΜΜΕ.

«Είναι αλήθεια πως φοβήθηκα κι εγώ, μας λέει, αλλά δεν ήταν τίποτε κακό ευτυχώς. Ήταν κάτι που μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Για όλα φταίει η υπερκόπωση που είχα τον τελευταίο καιρό. Έκανα πολλά πράγματα μαζί, καθώς το πρόγραμμά μου ήταν ιδιαίτερα επιβαρυμένο. Υποχρεώσεις στην δισκογραφική μου, οι εμφανίσεις μου στο show, στο Arena, και στο Balux, πρόβες, πρόβες συνεχώς πείραξαν τις φωνητικές μου χορδές και ο γιατρός μου μού σύστησε απόλυτη αφωνία και ξεκούραση για να αποφύγω μια επέμβαση. Αυτό κι έκανα για δύο εβδομάδες ».

Η 23χρονη Θωμαή Απέργη μεγάλωσε στην όμορφη Τήνο, το νησί που πλημμυρίζει από θρησκευτικότητα και ύμνους. Μοναχοπαίδι και μονάκριβη των γονιών της πήρε όπως λέει όλη τους την αγάπη: «Μπορώ να πω ότι μεγάλωσα με πολλή αγάπη από τους γονείς μου που τους υπεραγαπώ επίσης. Είχαμε καλή επικοινωνία και σε ορισμένες περιπτώσεις ένιωσα υπερπροστετευμένη. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ανέμελα όπως και κάθε  κοριτσιού σε ένα μικρό νησί. Η επαφή μου με τη φύση της Τήνου, τη θάλασσα και τα βράχια, τα φυτά και των ζώα, τον άνεμο και τις μουσικές της ήταν και είναι πολύ δυνατή. Ξέρω να μυρίζω το χώμα και τη θάλασσα μαζί. Διάβασμα, μπόξινγκ, μπάσκετ και μουσική αυτές ήταν οι συντροφιές μου καθώς μεγάλωνα.  Έζησα στο νησί ως τα 18 μου χρόνια οπότε ξεκίνησα σπουδές Φιλολογίας στην Πάτρα. Πρώτο μου κοινό οι γονείς μου. Μετά με άκουσε όλη η γειτονιά. Μου χάρισαν ένα μικρόφωνο και έναν ενισχυτή και όλα άρχισαν για μένα από πολύ νωρίς!» μας λέει.

ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΜΕ ΠΑΘΟΣ

Η Θωμαή Απέργη εργάζεται σκληρά και με πάθος. Έχει σπουδάσει μουσική, κλασική και ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά. Το πρώτο της σινγκλ έχει τίτλο «What’s your name» αγαπήθηκε από το κοινό και η Θωμαή μπήκε για τα καλά στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Ασχολείται με το τάνγκο, το μπόξινγκ και το σέρφινγκ αλλά μεγάλη της αγάπη είναι το τραγούδι και σε αυτήν αφιερώνει τα περισσότερα:« Τραγουδώ με πάθος και πάντα από την καρδιά μου. Επιλέγω τραγούδια με νόημα, που μιλάνε μέσα μου. Επιβεβαιώνω τον κανόνα ότι, αν δεν μου αρέσει κάτι, αν δεν το νιώσω, δεν θα είμαι καλή. Θέλω να κερδίσω το ελληνικό κοινό και να προσθέσω πολλές επιτυχίες στην δισκογραφική εταιρεία που τόσο με στηρίζει» δηλώνει.

Όσο για τις μουσικές προτιμήσεις της, μας το δήλωσε από την αρχή, είναι η Jazz. «Όταν άκουσα για πρώτη φορά την Diana Krall έγινε η αγαπημένη μου. Μέχρι τότε άκουγα διάφορα από ποπ μέχρι μέταλ. Όμως στην  πορεία ανακάλυψα ότι η Jazz είναι το μόνο είδος της μουσικής που με κάνει να αισθάνομαι. Να αλλάζω σκέψεις και έκφραση. Να έχω χαμογελαστή και αισιόδοξη διάθεση. Η Jazz έχει όλο το συναίσθημα που χρειαζόμαστε και εγώ δίνω ιδιαίτερη έμφαση στο συναίσθημα και για αυτό έγινα τραγουδίστρια για να επικοινωνώ μέσω συναισθήματος. Στη Jazz μουσική, ο ήχος των μουσικών οργάνων αλλά και η φωνή, χρησιμοποιούνται με έναν ξεχωριστό τρόπο. Πάντα οι δικές μου μουσικές θα είναι jazz, soul, latin! Να ακούτε jazz... Με αυτή τη μουσική ταξιδεύετε σε πολύ όμορφα μονοπάτια του μυαλού κάθε φορά διαφορετικά μέσω του αυτοσχεδιασμού!!! Η μουσική αυτή είναι για μένα το λιμάνι μου! » μας προτρέπει.

Όσο για την συμμετοχή της στο «Your face sounds familiar» του ΑΝΤ1 η Θωμαή μας εξηγεί ότι κάθε Live την συναρπάζει και ότι αποτελεί γα αυτήν «ψυχοθεραπεία! Η μουσική που λειτουργεί ευεργετικά, οι εκλεκτοί φίλοι που είναι πάντοτε παρόντες, όλοι όσοι με συμβουλεύουν και εύχονται μαζί μου να πάνε όλα καλά. Όσο δύσκολη κι αν είναι μια μέρα πάντοτε φεύγω από το πλατό πιο ανάλαφρη, πιο δυνατή!

ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ

Όσο για τα συναισθηματικά της η Θωμαή λέει ότι «είμαι ένας άνθρωπος που λέω και πάντα θα λέω ότι είμαι μόνη. Είναι κάτι που πιστεύω και τα καταφέρνω όλα μόνη μου. Όμως στην ζωή μου και υπάρχουνε και τρίτοι αλλά δεν θέλω να λέω πράγματα που τους αφορούν χωρίς την συγκατάθεσή τους. Τα πράγματα άλλωστε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ ευέλικτα και μπορεί να αλλάξουν από μέρα σε μέρα, δεν θέλω να λέω σήμερα είναι όλα καλά αύριο χωρίσαμε. Δεν θέλω να λέω λεπτομέρειες για αυτά τα θέματα. Υπάρχει μια μακροχρόνια σχέση αλλά είναι κάτι πολύ σοβαρό για μένα και δεν θέλω να το δώσω βορρά σε όλο τον κόσμο. Θέλω να ζω την ζωή μου όπως και πριν χωρίς να έχει αλλάξει κάτι. Προσπαθώ να μην επικεντρώνομαι σε αυτά τα πράγματα. Τα παιχνίδια της δημοσιότητας δεν τα ξέρω ούτε με αφορούν γιατί δεν είναι η δουλειά μου» δηλώνει αφοπλιστικά χωρίς να σου αφήνει περιθώρια συζήτησης.

Ξεκαθαρίζει μάλιστα ότι σε ότι αφορά  τα επαγγελματικά της και την ίδια ξέρει που πατάει. «Βρίσκομαι στο ξεκίνημά μου και ήδη έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για μένα, είτε για την εξωτερική μου εμφάνιση, είτε γι αυτά που κάνω στην δουλειά μου. Δεν γεννήθηκα μέσα σε αυτό τον χώρο, αλλά μπήκα στην πορεία γι αυτό και τώρα προσπαθώ να προσαρμοστώ και να μάθω πώς λειτουργεί ο κόσμος της τηλεόρασης.»

ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Η συμμετοχή της στην Eurovision της άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και θα το ξαναεπιχειρούσε όπως λέει. «Αισθάνομαι κερδισμένη από την Eurovision, παρόλο που δεν κατάφερα να πάω. Θα το ήθελα όμως πολύ. Ήταν ένα μέσο για μένα προκειμένου να γίνω πιο γνωστή και να δοκιμάσω να εκπροσωπήσω την χώρα μου σε ένα τόσο μεγάλο διαγωνισμό. Μόνο θετικά συναισθήματα μου άφησε. Σίγουρα θα το ξαναεπιχειρούσα. Άλλωστε ποτέ δεν μπορείς να σταματήσεις να ονειρεύεσαι μικρά ή μεγάλα πράγματα. Ως άνθρωπος έχω μάθει να δίνω σημασία στα μικρά πράγματα και με τη σειρά μου κάνω μεγάλα όνειρα. Έχω καταλάβει όμως ότι τα μικρά σταθερά βήματα έχουν ασφαλέστερο και ουσιωδέστερο αποτέλεσμα.»

Προς το παρόν ονειρεύεται: «ένα εξωτικό ταξίδι στην Κούβα. Ελπίζω να γίνει κάποτε αλλά προς το παρόν περιμένω να τελειώσω με τις υποχρεώσεις μου εδώ και να βρεθώ στην Τήνο το αγαπημένο μου νησί που μου λείπει τόσο πολύ».

Όσο για την αποστολή των Κόζα Μόστρα και Αγάθωνα στην Eurovision και την έκτη θέση που κατακτήσαμε η Θωμαή Απέργη μας δήλωσε με περισσή περηφάνια ότι:

«Σκίσαμε! Από την στιγμή που δεν πήγα στην Eurovision είδα το τραγούδι τους, την αποστολή και το γενικό concept σαν Ελληνίδα και ήθελα να πάμε όσο καλύτερα γινόταν. Θεωρώ ότι ήμασταν οι καλύτεροι. Το τραγούδι που βγήκε πρώτο προσωπικά δεν μου άρεσε. Το δικό μας ήταν το καλύτερο από όσα εγώ είδα. Σε ότι αφορά τις δηλώσεις του κ. Αγάθωνα ότι «θα βγούμε πρώτοι» δεν ξέρω αν το έλεγε αστειευόμενος ή αν πραγματικά το πίστευε. Ωστόσο είναι καλό να έχουμε αυτοπεποίθηση. Και πρέπει να σας πω ότι είχανε δουλέψει πάρα πολύ τα παιδιά, ήταν σίγουρα και άξιζαν τη θέση που πήρανε.»

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ ΣΤΗΝ REALLIFE

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ

Δρομέας ταχύτητας, όχι αντοχής!

«ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ  ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ»

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Βραβεύτηκε από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου & του Θεατρικού Μουσείου με το βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης, το 2011. Αυτήν τη στιγμή τον βρίσκει κανείς στο θέατρο «Ακροπόλ», όπου συνεχίζεται η πολύ επιτυχημένη παράσταση «Επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ, όπου υποδύεται τον Χλεστακώφ. Θα  ακολουθήσει θεατρική περιοδεία με παραστάσεις  σε όλη την Ελλάδα. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον πολυδιάστατο, αγαπημένο ηθοποιό και σκηνοθέτη, που προσπαθεί να συνέλθει οικονομικά εδώ και 6 χρόνια από την ζημιά του θεάτρου «Χώρα» και δηλώνει ότι ο ρόλος του επιχειρηματία δεν του ταίριαξε γάντι.

«Έχω ζήσει το δικό μου μερίδιο απογοητεύσεων και προσωπικών αποτυχιών. Το 2007 για παράδειγμα ήταν για μένα δύσκολο. Χώρισα, ο τηλεοπτικός «Γιούγκερμαν» που έπαιζα, ήταν η αποτυχία της χρονιάς και σταμάτησε να προβάλλεται, και έβαλα λουκέτο στο θέατρο «Χώρα».

Όμως εξακολουθεί να πιστεύει ότι «η οικονομική καταστροφή δεν είναι ποτέ η οριστική καταστροφή. Η οριστική καταστροφή ενός ανθρώπου είναι να χάσει την ελπίδα του για να συνεχίσει να ζει».

ΜΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

«Το «Χώρα» ήταν ένα όραμα ζωής για μένα και τον παιδικό μου φίλο, παραγωγό και συνεταίρο Γιώργο Λυκιαρδόπουλο. Θέλαμε να φτιάξουμε έναν υβριδικό χώρο με τους καλλιτέχνες της γενιάς μου, οι οποίοι δεν μεγάλωσαν με τον αυστηρό διαχωρισμό ανάμεσα σε αμιγώς εμπορικό και αμιγώς ποιοτικό ρεπερτόριο. Ήθελα έναν χώρο που να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό και να δίνει στέγη σε νεότερα σχήματα, με μια άλλη επαφή με την ουσία της τέχνης μας. Αυτοχρηματοδοτούμενο ήταν, δεν βρήκαμε χορηγούς, μας πρόλαβε η κρίση και αποτύχαμε. Μπαίνοντας σε αυτή την ιστορία ούτε το σκέφτηκα ούτε το φοβήθηκα. Οικονομικά απλώς ζημιώθηκα από την ιστορία του Θεάτρου «Χώρα» και δεν ξέρω και κανέναν καλλιτέχνη που να έφτιαξε μια εστία πολιτισμού και να βγήκε κερδισμένος. Κι αυτό συμβαίνει γιατί κανένας δημιουργός δεν ξεκινάει με όρους επιχειρηματικούς, γιατί δεν αποσκοπεί στο κέρδος, όπως κάνει ένας παραγωγός. 
Συνήθως λοιπόν αυτό αποβαίνει πολύ αρνητικό για την τσέπη μας. Το ίδιο συνέβη και σε εμένα. Επενδύσαμε με τον Λυκιαρδόπουλο πολλά χρήματα, τα οποία δεν έχουμε καταφέρει να πάρουμε πίσω. Αλλά δεν το μετάνιωσα. Υλοποίησα μια επιθυμία μου. Δεν έπαιξα τα χρήματά μου στον τζόγο, ούτε τα έφαγα στον ποδόγυρο!» καταλήγει.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ξέρει καλά ότι πολλές αναποδιές έρχονται και εξαιτίας των αδυναμιών μας γιατί όπως εκμυστηρεύεται: «Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να οραματίζομαι, αλλά εγκαταλείπω εύκολα, κι αυτό είναι ένα από τα κύρια ελαττώματά μου. Είμαι δρομέας ταχύτητας, αλλά όχι αντοχής. Ωστόσο προσπαθώ να μάθω από τα λάθη μου, επειδή η ζωή είναι αγώνας αντοχής».

Δεν κρύβει ότι τον διακατέχει ανασφάλεια και οικονομικό άγχος και όπως λέει: «Έβγαλα χρήματα, αμείβομαι καλά για την εργασία μου, αλλά δεν παύω να είμαι άνθρωπος που δεν δουλεύει κάθε μήνα και δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο. Η ζωή μου άνοιξε οικονομικά, έχω παιδί, ο γιός μου είναι τώρα οκτώ χρονών, έχω υποχρεώσεις, ανάγκες. Βάσισα τη ζωή μου σε ένα στατιστικό παράδειγμα που κατέρρευσε».

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης όμως όπως λέει δεν κατέρρευσε. Μάζεψε τις δυνάμεις του και ενηλικιώθηκε  μέσα από αυτήν την εμπειρία: « Όλοι ξέρουμε ότι  το νέο «trend» των ημερών είναι το «έχω πάθει οικονομική καταστροφή». Λίγα χρόνια πριν αυτό θεωρείτο ατιμωτικό, προσβλητικό, θα έκανε τα πάντα ένας άνθρωπος για να διατηρήσει το «φαίνεσθαι» μιας ευμάρειας. Ενώ τώρα το κάνει με μεγαλύτερη ευκολία. Είναι κάτι που δεν σου λύνει τα προβλήματα, αλλά σε απαλλάσσει από το όποιο άγχος απέναντι στους τρίτους. Κάποια στιγμή πιστεύω ότι είναι καλό  να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα άσχετα αν δεν χρειάστηκε να το κάνω εγώ. Ναι στη ζωή μου  συνέβησαν αλλαγές που μέσα στη μικρή προσωπική ματιά μιας ζωής είναι κοσμογονικές. Βίωσα μια γκάμα συναισθημάτων. Ήταν μια δική μου προσωπική τρικυμία και νομίζω πως είναι πολύ χρήσιμο να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, διότι τελικά μόνο έτσι ενηλικιώνεται".

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης βρίσκεται 22 χρόνια στο θέατρο και στα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά πλατό και έχει στο βιογραφικό του τόσες παραστάσεις, ταινίες, σειρές, εκπομπές που θα γέμιζαν τις σελίδες ενός περιοδικού. Είναι επίσης και επιτυχημένος σκηνοθέτης.

Μας ξάφνιασε ωστόσο με την με την ιδιότητά του ως πολιτικός το 2009, όταν έθεσε υποψηφιότητα στις Ευρωεκλογές, με το κόμμα «Δράση» του οποίου ήταν και ιδρυτικό μέλος. Για την απόφασή του αυτή ο ίδιος λέει ότι: «Από το 2009 κυρίως άρχισα να έχω μια πιο ενεργή στάση στα πράγματα - σε μια εποχή που το έκαναν λιγότεροι. Και παρατήρησα στον εαυτό μου ότι όταν έγιναν περισσότεροι θέλησα να αποσυρθώ. Όχι γιατί φοβόμουν να μην εκτεθώ αλλά γιατί είχα την αίσθηση ότι με αυτούς που δεν μπορείς να συνεννοηθείς δεν θα συνεννοηθείς και με τους άλλους είχες ήδη συμφωνήσει. Προς τι λοιπόν να μιλάς; Βέβαια αυτό είναι απαισιόδοξο» καταλήγει.

Όμως ο ταλαντούχος ηθοποιός δεν είναι από τους ανθρώπους που συμβιβάζονται, που μοιρολατρούν. Το έχει αποδείξει τόσο στην επαγγελματική του όσο και στην προσωπική του ζωή. Δεν συμφιλιώνεται με τις υποχρεωτικές συμβάσεις που πολλές φορές αναγκάζουν τους ανθρώπους να γίνονται λιμνάζοντα ύδατα. Ξεκίνησε με την δημοσιογραφία την οποία εγκατέλειψε για την υποκριτική. Να  σημειώσουμε ότι το καλοκαίρι του 1989 ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης εργαζόταν στο... πολιτιστικό τμήμα του Ελεύθερου Τύπου. Τον κέρδισε όμως ο χώρος του θεάματος για τον οποίο μιλάει με πάθος και θεωρεί ότι είναι ο δικός του χώρος και τόπος για να δημιουργήσει. Ξέρει ωστόσο ότι δεν είναι διόλου εύκολος. «Εγώ ζούσα από τη δουλειά μου και θα συνεχίσω να ζω απ΄ αυτήν. Δεν έχω δικαίωμα να απέχω. Δεν είμαστε εισοδηματίες οι ηθοποιοί. Κατά καιρούς στο παρελθόν έχουμε πληρωθεί καλά για τις δουλειές μας και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η αλήθεια όμως είναι ότι είμαστε άνθρωποι που εργάζονται πολύ σκληρά! Δεν έχω μετανιώσει που ασχολήθηκα με την πολιτική. Είμαι πολιτικό ον γιατί είμαι πολίτης, αλλά περισσότερο μ’ ενδιαφέρει η τέχνη  γιατί μπορώ να προσφέρω με τον δικό μου τρόπο μέσα από μια παράσταση». 

«ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΦΟΒΙΚΗ» 

Αναμφισβήτητα, πρέπει να διαθέτει κανείς πολύ ταλέντο, τόσο στη σκηνή όσο και στην ίδια τη ζωή, για να μπορεί να υπερασπίζεται με τέτοια επιτυχία δύο διαμετρικά αντίθετες και ίσως, ασυμβίβαστες, μεταξύ τους, επιλογές της τέχνης και της τηλεόρασης. Σε αυτό έχει έτοιμη την απάντηση: «είναι πολύ σημαντικό να μπορεί ο καθένας να επιλέγει ελεύθερα το πώς θα διακινήσει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του, τα ταλέντα του και την ενέργειά του. Θέλω εγώ να αποφασίζω, για το αν θα κάνω κινήσεις οι οποίες είναι πιθανόν για κάποιους ρηξικέλευθες ή περίεργες επιλογές. Έχω την ανάγκη να είμαι αταξινόμητος. Δεν θέλω να ανήκω κάπου για να μην ησυχάζω ποτέ εγώ ο ίδιος. Δεν προσηλώνομαι, «τσαλαβουτάω» σε πολλά πράγματα. Είναι ένα ελάττωμα το οποίο νιώθω ότι το μοιράζεται η γενιά μου. Πληκτρολογείς στο Google και βρίσκεις όποια πληροφορία θες. Ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης, όχι της γνώσης. Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία φοβική, πάνω στην οποία ο οποιοσδήποτε λαϊκισμός μπορεί να εδραιωθεί».

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ «ΔΙΑΒΑΖΕΙ» ΤΗ ΖΩΗ

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δηλώνει «φιλελεύθερος κεντροαριστερός» και το διευκρινίζει: «Φιλελεύθερος ως προς την οικονομία -χωρίς να πιστεύω στην ανεξέλεγκτη αγορά- και κεντροαριστερός ως προς τα κοινωνικά ζητήματα και την υπεράσπιση των αδύναμων. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ζουν με λιγότερα από 700 ευρώ, γιατί η δουλειά μου είναι να μπαίνω στη θέση των άλλων. Ο ηθοποιός έχει τη δυνατότητα να «διαβάζει» τη ζωή. Συναισθάνομαι τους ανθρώπους που είναι 50 ετών και δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Είναι τρομερό και με αφήνει άλαλο. Όμως στα νέα παιδιά έχω να δώσω ένα μήνυμα. Όσο σκληρές κι αν είναι οι συνθήκες, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Όπως οι γονείς μας έφτιαξαν με τα χέρια τους ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, έτσι θα κάνουν και οι νέοι τώρα. Η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι σαν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Όπως εκείνοι μετατρέπουν τα προβλήματά τους σε νέες δεξιότητες, έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς.»

Όσο για εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα οι Έλληνες ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι σίγουρος: «Νομίζω ότι είναι η εποχή που ο άνθρωπος χρειάζεται περισσότερο την τέχνη, από ποτέ. Χρειάζεται μάλλον την ελαφριά τέχνη για να σκάει το χειλάκι του και να διασκεδάζει, είναι φυσικό να το αποζητά, αλλά αυτή η κρίση πρέπει να ξέρετε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κρίση αξιών, είναι μια κρίση στάσης του καθενός μας, κρίση ηθική, ιδεολογική από την οποία πιστεύω ότι κάποιοι από εμάς θα βγουν νικητές και κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν κεφάλια αγύριστα. Παρόλα αυτά η τέχνη είναι η μοναδική ανθρώπινη δραστηριότητα που φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με το υπερβατικό, με το έξω από αυτό, με το σημαντικό. Αυτό λοιπόν σε εποχές κρίσης είναι ζητούμενο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στην Κατοχή ανέβαιναν παραστάσεις, στο Λονδίνο έπεφταν βόμβες, αλλά υπήρχε θέατρο. Ο κόσμος ερωτευόταν, έκανε παιδιά. Η ζωή συνεχίζεται, δε σταματά. Έχει τη δύναμη της ελληνικής ελιάς, που φυτρώνει ακόμα και σε βράχο».

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Εκτός από τους ρόλους του στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση υποδύεται και αυτόν του πατέρα και πλημμυρίζει από χαρά όταν συνοδεύει τον γιο του Γιώργο-Ίκαρο.

Για τον Κωνσταντίνο η μητέρα του, η αδερφή του και η αγαπημένη του σύντροφος Αθανασία Σμαραγδή είναι οι φύλακες άγγελοί του, τον στηρίζουν με την αγάπη τους, τον θαυμάζουν και καμαρώνουν για αυτόν και την επιτυχημένη πορεία του.

ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑ

Ο Κωνσταντίνος αρέσκεται να δηλώνει Κρητικός παρότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπως και οι γονείς του.

«Μου αρέσει να λέω ότι είμαι από την Κρήτη, από όπου υπάρχει μια καταγωγή παππούδων, αλλά στ’ αλήθεια και οι δυο γονείς μου είναι Αθηναίοι και μη έχοντας άμεσο τόπο καταγωγής, οικογενειακό τόπο, αυτός στον οποίο προστρέχουμε σε καλοκαίρια και δύσκολες στιγμές είναι η Ικαρία. Από εκεί κατάγεται ο παππούς του γιου μου και πρωτοπήγα στην αρχή της σχέσης μου με την πρώην γυναίκα μου, δέκα χρόνια πριν. Συνδέθηκα αμέσως με το νησί.»

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ

Όσο για το μέλλον του στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης  θέλει να πιστεύει πως η Ελλάδα θα είναι «ένας καλύτερος τόπος για τον οποίο θα βρούμε ξανά λόγους να νιώθουμε περήφανοι. Να βρούμε επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, αθλητές εγνωσμένης αξίας και ήθους και να τους αναδείξουμε σε υπεύθυνες θέσεις. Ο Γκάλης, για παράδειγμα, έσπρωξε μία ολόκληρη γενιά… Έτσι μόνο μπορεί να ξεκολλήσουμε από αγκυλώσεις και να πορευτούμε με σύμπνοια, αλληλοκατανόηση, κοινά οράματα. Σκέφτομαι ότι στα 70 μου θα ευγνωμονώ την ιστορία που έζησα σε αυτή την εποχή.»

ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ: ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ ΣΤΗ REALNEWS

ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ:

ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ

 «Θα ξαναζούσα μια υπέροχη επανάληψη όλων όσων έζησα»

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Τη λένε Ρέα Νικολάου, Άννα Καρούζου, Μαρία Οικονόμου, Λιάνα Μαυρολέοντος, Εύα Αγγέλου, Έλλη, Μυρτώ, Μαρία, Τζένη Ελευθερίου, Ζωή Ευτυχίδου,  Μαριγώ, Στεφανία Καραλή ή μήπως Όλγα Παναγιωτίδου-Βασιλειάδου; Κάθε όνομα κι ένας ρόλος για την μοναδική Ζωή Λάσκαρη. Κάθε ρόλος και μια στάση ζωής για την Σταρ Ελλάς του 1959. Την αρμονικά όμορφη Ζωή που αγαπάμε. Αμέτρητες οι επιτυχίες στην καριέρα της αλλά και στη ζωή που όπως λέει μπορεί να της στέρησε πολλά ως παιδί αλλά της τα έχει δώσει πλουσιοπάροχα πίσω σαν ευλογία.

Η Ζωή Λάσκαρη μιλά στην Reallife για τη ζωή της, για τα αγαπημένα της πρόσωπα και τις στιγμές της, για το βιβλίο που γράφει, για την Ρόουζ που ενσάρκωσε, για το βραβείο από την Ακαδημία κινηματογράφου. Μας ξεκαθαρίζει τις απόψεις της για την πολιτική και μας οδηγεί στην πορεία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να ζητάμε λιγότερα και πιο ουσιαστικά πράγματα.

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΦΙΝΟ

Η άλλη ζωή της ΖΩΗΣ ΛΑΣΚΑΡΗ άρχισε το 1961από έναν «κατήφορο» στο Ελληνικό σινεμά: «Ναι από εκεί άρχισαν όλα. Ήταν επιλογή και απόφαση του Φίνου. Αποκλειστικά και μόνο. Ο Δαλιανίδης ήθελε την Αλίκη. Ο Φίνος με επέβαλε. Δεν θα γινόμουν ηθοποιός αν δεν υπήρχε ο Φίνος. Και κάτι άλλο. Το επώνυμο Λάσκαρη το δανείστηκε ο Φίνος από κάποιον Ιταλό, δεν θυμάμαι ποιον. Αυτός με βάφτισε Λάσκαρη επειδή το όνομα ήταν εύηχο σε σχέση με το Κουρούκλη», λέει, θυμίζοντάς μας το πραγματικό της όνομα.

Κάθε βήμα της από αυτή την στιγμή μια ανηφόρα. Το κορίτσι που κρατούσε τόσο αμήχανα στα χέρια του το σκήπτρο της πιο όμορφης Ελληνίδας το 1959 βλέπει τα όνειρά του να βγαίνουν αληθινά. Η Ζωή Λάσκαρη ζει μεγάλες στιγμές όμως όπως λέει: «Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμή γιατί κάθε μια τους είχε την δική της μεγάλη αξία. Ακόμα και τώρα, εκ των υστέρων, δεν μπορώ να το κάνω. Αισθάνομαι πως θα αδικήσω την ίδια μου την ζωή. Έπειτα μου φαίνεται πως ό, τι συνέβη στην καριέρα μου ήταν σαν να έπρεπε να συμβεί, πως όλα ακολουθούσαν μια νομοτέλεια επειδή, επιπλέον, εγώ δεν ήμουν άλλος άνθρωπος στα επαγγελματικά μου και άλλος στην προσωπική μου ζωή. Στα πλατό, στους έρωτες, στις φιλίες μου, ήμουν η ίδια Ζωή. Όλα έφτασαν ευλογημένα την στιγμή που ήταν να φτάσουν. Και την στιγμή εκείνη, την κάθε στιγμή, μια καινούρια περιπέτεια ξεκινούσε, ενδιαφέρουσα και σαγηνευτική».

Ευγνωμονεί το Θεό γιατί της έδωσε απλόχερα ομορφιά αλλά και αισθήματα κι όπως λέει: «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν φυλάει κακίες, αντιπάθειες, που μπορεί και αγαπάει ακόμα και αυτούς που είναι γεννημένοι να κάνουν ζημιές. Δεν ξέρω τι θα πει μίσος. Και αισθάνομαι υγιής. Αγάπη λοιπόν» αυτή είναι η Ζωή.

ΧΡΟΝΟΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Καθώς την βάζεις να μετρηθεί με τον χρόνο εκείνη σου χαμογελά και πεισματάρικα σου λέει: «Νομίζεις πως κοιμάμαι και ξυπνάω σε μια μόνιμη διαπραγμάτευση με τον χρόνο; Να βρω τι; Θυμάμαι πάντα τον Ελύτη – χρόνος, γλύπτης των ανθρώπων παράφορος. Έτσι είναι τα χρόνια που πέρασαν για όλους μας: το γλυπτό σε μια άλλη μορφή. Μέχρι το τέλος ο χρόνος θα μας αλλάζει. Ξέρεις, από μια άποψη είναι ο πιο πιστός μας σύντροφος. Γιατί να τον απαξιώνουμε; Εγώ έμαθα μαζί του τα πιο σπουδαία πράγματα. Έμαθα να αντέχω τις αλλαγές, ακόμα και τις πιο οδυνηρές» λέει.

Κι όταν τη ρωτάς αν πληγώθηκε από ανθρώπους και συμπεριφορές εκείνη αφοπλιστική όπως πάντα  απαντά: «Ευλογημένοι να είναι. Δεν φορτώθηκα ποτέ απωθημένα, θυμούς και μίση. Δεν επέτρεψα σε αυτό το σαράκι να με κατασπαράξει. Σέβομαι τον προορισμό του καθενός. Κάποιοι γεννήθηκαν να σκορπίζουν αγάπη και κάποιοι άλλοι χολή και δυστυχία. Όλοι άνθρωποι του ίδιου Θεού είμαστε. Απλά μερικοί είναι περισσότερο αδύναμοι, πιο επιρρεπείς στο κακό. Ίσως επειδή δεν μπόρεσαν να εκφραστούν όσο και με τον τρόπο που θα ήθελαν στη ζωή τους».

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ

Η ανατροφή των παιδιών είναι μια μεγάλη, σκληρή στρατιωτική θητεία

Σε κάθε τι η Ζωή Λάσκαρη θαρρείς, καθώς μιλάς μαζί της, ότι βρίσκει την αιτία και δικαιολογεί το αποτέλεσμα. Το ίδιο ακριβώς και με τα δικά της βιώματα. Ξέρει να λέει συγνώμη αλλά και ευχαριστώ. Βρίσκει τον τρόπο να είναι σταρ αλλά και μητέρα. Αυτή την δεύτερη ιδιότητά της η Ζωή Λάσκαρη την έχει πάνω από όλα στην ζωή της.

«Φέρνεις στον κόσμο ζωές, δεν είναι χαρά μόνο. Είναι και ευθύνη. Και το ζητούμενο είναι διπλό: να μεγαλώσουν δίχως να γίνουν ούτε κακέκτυπα, ούτε συνέχειες, ούτε απομιμήσεις κανενός. Να είναι οι εαυτοί τους. Για εκείνο που αγωνιούσα ήταν να είναι τα παιδιά μου υγιή και να καλλιεργήσουν την δική τους προσωπικότητα. Να έχουν δική τους βούληση και μια περιέργεια για την ζωή. Να ρισκάρουν, να αποφασίζουν και ας οδηγηθούν σε λάθη. Ήθελα τα προσωπικά λάθη τους να γίνουν «οδηγός» για το πώς δεν θα ζουν από κει και πέρα. Τις δυσκολίες τις ξεπέρασα με αγάπη, πείσμα, υπομονή και μάχες, πολλές μάχες. Γιατί η ανατροφή των παιδιών είναι μια μεγάλη, σκληρή στρατιωτική θητεία.  Όμως τα κορίτσια μου τα λατρεύω!!» δηλώνει.

Όσο για την μικρή της Ζένια Μπονάτσου, την εγγονή της από την κόρη της την Μάρθα η Ζωή Λάσκαρη λέει ότι το να είναι γιαγιά: «δεν είναι ρόλος, ούτε καν ως σχήμα λόγου. Οι πιθανότητες αφού γίνεις μητέρα να γίνεις και γιαγιά είναι πολύ μεγάλες, έτσι και αλλιώς. Η φύση είναι η φύση, δεν σε ρωτάει αν σου ταιριάζει ή όχι κάτι. Σε καλεί να ανακαλύψεις κάθε της μυστήριο. Αυτό των διαπροσωπικών σχέσεων είναι το πιο φοβερό και τρομερό. Και ως γιαγιά ανακαλύπτω πολλές πιθανές απαντήσεις για το ποια είμαι και για το ποια περισσεύματα αγάπης έχω. Έχουν γράψει πως η εγγονή μου θα γίνει χορεύτρια, δικηγόρος, ηθοποιός, ζωγράφος, ίσως κάποτε να γράψουν πως θα γίνει και αστροναύτης. Η Ζένια θα ακολουθήσει το ένστικτο της και αυτό που θα αγαπήσει. Έχω πει πολλές φορές πως δεν είμαι άνθρωπος των συμβουλών. Οι συμβουλές προκύπτουν από τις εμπειρίες. Δεν κληροδοτούνται οι εμπειρίες. Προσπαθώ να έχουμε μια σχέση τέτοια που να μπορεί να καταλαβαίνει δίχως να επηρεάζεται. Να αρχίζει να μαθαίνει πως οι τελικές αποφάσεις στη ζωή θα είναι πάντα δικές της. Και έτσι πρέπει να είναι» δηλώνει.  

Όταν τη ρωτάμε τι θα άλλαζε από όλα όσα έχει ζήσει η Ζωή Λάσκαρη δηλώνει: «Τίποτα απολύτως. Θα ξαναζούσα μια υπέροχη επανάληψη όλων όσων έζησα. Είμαι υπερήφανη που έζησα έτσι. Είμαι ακόμα πιο υπερήφανη για τα λάθη μου. Αλλιώς δεν ξέρω που θα βρισκόμουν τώρα!»

Λάθη; την ρωτάω και η Ζωή Λάσκαρη με καθησυχάζει: «Δεν πρόκειται για μοιραία λάθη. Εγκληματικά, που λένε. Δεν έχω κάνει τέτοια. Όλα ήταν μικρολάθη. Αυτά που λέμε, λάθη τακτικής. Έπεσα πολλές φορές έξω σε εκτιμήσεις μου. Δεν υπολόγισα ή δεν ζύγισα σωστά. Έχω πει πολλά μικρά mea culpa, αλλά μεγάλο λάθος δεν θυμάμαι να έκανα ποτέ!»

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΟ ΓΑΜΟ

Ο έρωτας είχε χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα της. Ξενύχτησαν πολλοί στα σκαλοπάτια της. Η Ζωή Λάσκαρη όμως έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον επιχειρηματία Κουτουμάνο τελείωσε νωρίς. Ο δεύτερος με τον ποινικολόγο Λυκουρέζο κρατάει 36 χρόνια. Η γνωριμία τους εντελώς τυχαία. Πήγε ως πελάτισσα στο δικηγορικό του γραφείο κι αυτό ήταν η αρχή. Όσο για το μυστικό της επιτυχίας: «Η αγάπη είναι το μυστικό. Η συντροφικότητα. Το νοιάξιμο. Αυτό ήθελα πάντα. Και να συνειδητοποιούν πως είμαι η Ζωή, είτε στο σπίτι μου, είτε στο πλατό, είτε στις δημόσιες εμφανίσεις μου. Δεν μπορώ να είμαι πολλές Ζωές μαζί. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Πριν τον Αλέξανδρο οι περισσότεροι άνδρες με αντιμετώπιζαν σαν την Ρίτα Χέιγουορθ: κοιμόντουσαν με την Λάσκαρη και ξυπνούσαν με την Ζωή. Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτευόντουσαν την Λάσκαρη κι όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν «τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι»; Γιατί ήθελαν να με βλέπουν όπως με είχαν στο μυαλό τους. Ενώ εγώ ήθελα να με βλέπουν όπως είμαι.»

«ΕΙΜΑΙ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ»

«Δεν χρειαζόμαστε τη στιγμή αυτή ως λαός παραμύθιασμα»

Η Ζωή Λάσκαρη έχει βρεθεί κοντά στην βασιλική οικογένεια. Έχει φωτογραφηθεί μαζί τους αλλά και με μεγάλους πολιτικούς όπως ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής…: «Δεν ήταν μόνο ο Καραμανλής. Ήταν ο Ηλίου, ο Κύρκος, ο Φλωράκης, ο Κανελλόπουλος, σπουδαίοι ευπατρίδες, πολιτικοί ηγέτες με ολόκληρη τη σημασία της λέξης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής  ήταν ο σπουδαιότερος Έλληνας πολιτικός του 20^ου αιώνα. Οι συζητήσεις μαζί του ήταν μια απόλαυση. Είχε μια απίστευτη πολιτική ευθυκρισία και ήξερε να κάνει τις ιδέες του πράξεις. Ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον τόπο αυτό. Η Ελλάδα ήταν η μοναδική του έγνοια, η μοναδική του αγωνία.  Σε μια απο τις συναντήσεις μας μου είχε εξομολογηθεί: Στέγνωσα την ψυχή μου για να μην έχω αχίλλειο πτέρνα. Αυτό είναι νομίζω που χαρακτηρίζει τον Καραμανλή και την σχέση του με την πολιτική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση του και το δάκρυ του όταν μίλησε για την Μακεδονία, όταν είπε το "Η Μακεδονία είναι ελληνική".

 Οι πρώην βασιλείς έρχονται πάντα στις παραστάσεις μου, έχουν μια πολύ καλή σχέση με το θέατρο. Και είναι τιμή για μένα να παρακολουθούν τη δουλειά μου.

Αυτή τη στιγμή γίνεται μια γιγάντια προσπάθεια να στηθεί ένα κράτος που ήταν διαλυμένο, ανύπαρκτο. Ήμουν αυτή που είχα σοβαρές διαφωνίες και αντιρρήσεις για τον Αντώνη Σαμαρά και ευτυχώς διαψεύστηκα. Ο πρωθυπουργός αποτελεί τη στιγμή αυτή την πιο ευχάριστη πολιτική έκπληξη. Είναι υποχρεωμένος να κάνει πόλεμο με ένα γιγάντιο τέρας που μυρίζει σαπίλα, πνιγμένο στη διαφθορά και στο νταβατζιλίκι. Θέλω να ελπίζω πως θα τα καταφέρει. Είμαι εξοργισμένη με την τρόικα. Πολλά από αυτά που ζητούν ή απαιτούν πράγματι έπρεπε να τα είχαμε εφαρμόσει δεκαετίες πριν ώστε να μην έχουμε δώσει το δικαίωμα σε αυτά τα ασήμαντα ανθρωπάκια να μας υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουμε. Η συμπεριφορά τους είναι ανεπίτρεπτη. Συμπαθώ πολύ τον Αλέκο Αλαβάνο. Διαφωνώ κάθετα με όσα λέει, αλλά μου είναι πολύ συμπαθής γιατί αρθρώνει ένα ξεκάθαρο, κρυστάλλινο πολιτικό λόγο, χωρίς λαϊκισμούς και δίχως να αγωνιά για την γνώμη του κόσμου. Δεν δείχνει να «μασάει» από πολιτικό κόστος και γνωρίζει να επιχειρηματολογεί. Σχεδόν σε πείθει. Έχω την αίσθηση πως διαθέτει, στα Αριστερά φυσικά, το πολιτικό θάρρος του Μητσοτάκη, που αγγίζει πολλές φορές τα όρια του κυνισμού. Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε τη στιγμή αυτή ως λαός είναι το παραμύθιασμα» λέει.  

ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΟ

Η Ζωή Λάσκαρη μας εξέπληξε με την ερμηνεία της στο ρόλο της Ρόουζ. Βραβεύτηκε πρόσφατα για την προσφορά της στον κινηματογράφο κι όπως ή ίδια λέει:

«Η Ακαδημία μου έκανε φέτος την πολύ μεγάλη τιμή να μου απονείμει το τιμητικό βραβείο για το σύνολο της προσφοράς μου στον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου. Δεν ήταν τόσο ένα ζήτημα προσωπικό, μια επιβράβευση της Λάσκαρη. Αισθάνθηκα πως στο πρόσωπο μου δικαιώθηκε ο Φίνος και μια γενιά κινηματογραφιστών που, δεν ξέρω, θέλαμε να τους ξεχάσουμε; Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ήταν μια βραδιά μαγευτική, ακριβώς επειδή ήταν μια μεταφορική και κυριολεκτική συνάντηση διαφορετικών γενεών και αντιλήψεων για το τι είναι και πώς γίνεται ο κινηματογράφος. Εύχομαι αυτές οι γέφυρες, του χθες με το τώρα, να μην διαρραγούν ποτέ. Και είμαι έτοιμη και διαθέσιμη να προσφέρω όπου χρειάζεται αν η Ακαδημία με καλέσει» δηλώνει. 

Όσο για το τι ετοιμάζει προσεχώς στην σκηνή μετά την επιτυχία της «Ρόουζ»: «Διάφορες ηρωίδες ξεκίνησαν να μου χτυπούν τη θύρα. Όλες σαγηνευτικές, οφείλω να σου εξομολογηθώ. Πρέπει πρώτα όμως να απαλλαγώ από την «Ρόουζ» που με στοίχειωσε, με ρήμαξε κυριολεκτικά. Την λάτρεψα, ίσως όσο καμία άλλη αλλά κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως αν δεν την ξεφορτωθώ, αν δεν την προδώσω δεν θα πάω παρακάτω. Δεν ήταν ζήτημα καλλιτεχνικό, ήταν πρωτίστως ζήτημα ψυχικής υγείας. Ήταν ένας ρόλος εξουθενωτικός, με αποστείρωσε κυριολεκτικά. Ήθελα όμως να συνεχίσω αλλού. Γι’ αυτό τελείωσε η «Ρόουζ», τουλάχιστον στο θέατρο» λέει.

ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ

Όλα όσα έζησε θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Κι όπως η Ζωή Λάσκαρη μας αποκαλύπτει: «Γράφω ένα βιβλίο σε συνεργασία με τον φίλο και συνεργάτη μου Γιώργο Σιδέρη, μια ας το πούμε αυτοβιογραφία. Στην αρχή δεν το ήθελα, δεν καταλάβαινα αν θες ποια σημασία έχει η ζωή μου – ίσως μια μικρή σημασία για τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Ύστερα όμως ένοιωσα την ανάγκη να μιλήσω για ζητήματα πιο ουσιώδη, που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το κάνω, όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη, ο θάνατος, τα γηρατειά, η συντροφικότητα, η πολιτική, ο Θεός. Τα πάντα είναι γραμμένα σε προσωπικά μου ημερολόγια, σε μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις, σε περιοδικά, σε φωτογραφίες. Δεν έχω μιλήσει ακόμα με κάποιο εκδοτικό οίκο. Είναι κάτι που βρίσκεται στα σκαριά. Μια ιδέα που όταν υλοποιηθεί θα σας ενημερώσω».

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΥΤΙΣΜΟΥ SOS ΠΗΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Η Ζωή Λάσκαρη έγινε πρόσφατα κοινωνός μιας πράξης αγάπης για παιδιά με αυτισμό και μας προτρέπει να ασχοληθούμε με τον πόνο του άλλου και να διδαχθούμε αξιοπρέπεια. «Η επίσκεψη στο Κέντρο Αυτισμού SOS έγινε με αφορμή τον αυτιστικό αδερφό ενός καλού μου φίλου. Οι άνθρωποι στο χωριό, παιδιά, καθηγητές, γονείς, ανεβαίνουν ένα μεγάλο Γολγοθά, δίνουν μια μάχη άνιση και το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό. Νομίζω πως μια επίσκεψη αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει δύναμη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όταν έφυγα από κει σκεφτόμουν, τι άνθρωποι είμαστε; Γκρινιάζουμε, καταγγέλλουμε, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε. Να πάτε εκεί να δείτε πώς δίνονται οι μεγάλες μάχες της ζωής. Δίχως τυμπανοκρουσίες, δίχως συνθήματα. Απλά με αγάπη και αξιοπρέπεια!»