Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ - ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ και την REALNEWS

Το αρχικό κείμενο της συνέντευξης που μου παραχώρησε ο κ. Κώστας Αρζόγλου στην Εφημερίδα REALNEWS

ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ:

«Οι κόποι μιας ζωής στο δρόμο»

Της Σοφίας Διγενή- Κολιοτάση

Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί του τον χαρακτηρίζουν επίσης σπουδαίο σκηνοθέτη και δάσκαλο. Ο λόγος για τον Κώστα Αρζόγλου για τον οποίο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Έναν άνθρωπο που προσπαθεί μπροστά σε όσα του συμβαίνουν να παραμένει αισιόδοξος και να ελπίζει πως όλα γίνονται και όλα μπορούν να διορθωθούν. «Αρκεί να το θέλεις» όπως δηλώνει στην Realnews.

Ο Κώστας Αρζόγλου αγόρασε με δάνειο ένα διαμέρισμα μόλις 62 τετραγωνικά στην Πετρούπολη όπου και ζει τα τελευταία χρόνια μαζί με την μικρή του κόρη τη δωδεκάχρονη Μαρία. Μετά από 50 χρόνια δουλειάς, κατέληξε να ζει έναν Γολγοθά και να κινδυνεύει να χάσει αυτό το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο.

Όπως μας είπε η αιτία της καταστροφής του είναι το ότι τον έχουν αφήσει απλήρωτο από παλαιότερες δουλειές:«Υπάρχει ένα υπόλοιπο απλήρωτο, το οποίο είτε μικρό είναι είτε μεγάλο, επί τρία χρόνια μου έχει επιφέρει μια τεράστια ζημιά. Μου οφείλονται σκηνοθεσίες, οι οποίες έχουν πάει και δυο περιοδείες η καθεμία! Μου οφείλονται χρήματα κι από την τηλεόραση και τη σειρά τα «Μυστικά της ΕΔΕΜ».Μιλάμε για πάρα πολλά λεφτά! Όταν αυτά μου λείπουνε και δεν μπορώ να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου βρίσκομαι σε  αδιέξοδο!»λέει.

Ο Κώστας Αρζόγλου ωστόσο δεν είναι από τους ανθρώπους που παθιάζονται με τα χρήματα. Προσπαθεί να μην βάζει το χρήμα πάνω από τις αξίες της ζωής  και όπως λέει:  «Ναι δεν είμαι καλά οικονομικά. Ναι μου παίρνουν και το σπίτι. Μετά από μισό αιώνα δουλειάς θυμώνω. Μπορεί κόποι μιας ζωής να πάνε στον δρόμο. Δεν ζητάω βοήθεια. Να το ζήσω το θέμα μέχρι τον πάτο. Το μόνο που μας κρατάει άλλωστε εδώ είναι αυτή η αξιοπρέπειά μας. Δεν μου αρέσει και δεν συνηθίζω καθόλου να κλαίγομαι αλλά ρε παιδί μου εδώ δεν το ήθελα και το έπαθα. Δηλαδή μπήκα σε ένα τούνελ στο οποίο με παρέσυραν να μπω, και ξαφνικά μου λένε "ξέρεις; στην άκρη δεν θα έχει φως είναι σκοτάδι πάλι" ».

Αν και προσπαθεί να σώσει το σπίτι που με τόσο κόπο απέκτησε με όλη του τη δύναμη, τα χρέη είναι τόσα πολλά που δεν τα καταφέρνει: «Αυτή τη στιγμή σε ότι αφορά το σπίτι προλάβαμε μια ανακοπή της κατασχέσεως της Τράπεζας Eurobank για έναν χρόνο, λίγο πριν πάθω εγώ ανακοπή καρδιάς από την στενοχώρια. Το θέμα με το σπίτι δεν έχει τελειώσει. Σε πολύ λίγο θα συζητηθεί εκ νέου ο πλειστηριασμός και μέχρι τότε ελπίζω σε μια ευνοϊκή δικαστική απόφαση» λέει.

Ο Κώστας Αρζόγλου δεν το βάζει κάτω και δεν θέλει να μπει στην διαδικασία να σκέπτεται τι θα γίνει αν χάσει το σπίτι γιατί όπως λέει: «δεν θέλω να σκέφτομαι μόνο το σπιτάκι μου. Το σπίτι ντουβάρια είναι. Τα ντουβάρια μπορεί στην τελική να τα κατασχέσουν την φαντασία μου, την δημιουργικότητά μου τη δίψα μου για ζωή, την αγάπη μου για τη σκηνή, για την δουλειά μου δεν μπορούν να την κατασχέσουν ποτέ!»

 Αναγκάστηκε, όπως λέει, όλον αυτόν τον καιρό που είναι απλήρωτος να παίρνει μικρά δάνεια ώστε να βγάζει το μήνα μέχρι να πληρωθεί. Κάτι όμως που δεν έγινε. Η σύνταξη του ηθοποιού είναι 1000 ευρώ, αλλά τα έξοδα διπλά και τριπλά. «Προσπαθώ να τα βολέψω. ΙΚΑ, δάνεια, δόσεις. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Όταν τα έξοδα είναι 2000-3000 ευρώ και εσύ προσπαθείς να τα βολέψεις με 1000, αυτό ούτε με θαύμα του Χριστού δεν θα μπορούσε να γίνει», εξομολογείται.

Αυτή τη στιγμή κινείται νομικά και διεκδικεί όσα του χρωστούν από θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές. Η Realnews τον συνάντησε λίγο πριν τα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου θα συζητείτο η αγωγή του εναντίον της θεατρικής επιχειρηματία  κας Νινέτας Λεμπέση από την οποία διεκδικεί δεδουλευμένα  από παλαιότερες συνεργασίες ως σκηνοθέτης.  «Εγώ όταν έκανα επιχείρηση ποτέ δεν άφησα απλήρωτους τους συνεργάτες μου. Ποτέ δεν έχω κάνει αυτά τα πράγματα. Πάντα χειριζόμουν τα πάντα με εντιμότητα και σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις» λέει με αγανάκτηση.

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΧΡΗΜΑ

Εκείνο που τον στεναχωρεί ιδιαίτερα αυτό τον καιρό σε ότι αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι  «η ταμειολογιστική λογική που έχει μπει όλος ο κόσμος» με την οποία όμως, όπως λέει, «δεν πρέπει να έχουμε καμία σχέση! Το μεδούλι του προβλήματος ωστόσο είναι ότι ο χρόνος στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ χρήμα. Από την ώρα που μπήκαμε σε αυτήν την ταμειολογιστική λογική, ότι ο χρόνος είναι χρήμα, χάσαμε την ελευθερία μας. Ξέρετε ότι κάθε μέρα βλέπουμε την Ακρόπολη που φαίνεται από παντού και δεν την έχει επισκεφθεί κανείς μας. Θυμόμαστε αξίες όπως αυτό το ιερό μνημείο όποτε μας συμφέρει. Αυτή η Γερμανική Ευρώπη έχει καταφέρει να περάσει την δική της νοοτροπία και σε εμάς. Όμως σε ένα τόπο σαν την Ελλάδα, δεν μπορεί να μας κάνει μαθήματα Δημοκρατίας η κ. Μέρκελ. Δεν είμαι σωβινιστής, αλλά είναι λειψές οι γνώσεις τους περί δημοκρατίας. Το τόσο όσο, το μέτρο που μας δίδαξε αυτός ο τόπος από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Η δική τους λογική είναι χρωστάτε τόσα, φέρτε τα. Δεν λένε την αλήθεια. Τα χρωστούμενα δεν τα μοιραστήκαμε, πήγανε σε υποβρύχια, σε φρεγάτες, σε τράπεζες, μεταξύ τους. Τι χρωστάει ο συνταξιούχος, ο μισθωτός να πληρώσει τα σπασμένα».

Θυμώνει ακόμα και με την έλλειψη ευθιξίας και εντιμότητας των πολιτικών:

«Απωθήσαμε την εντιμότητα, την πρόβλεψη, τον προγραμματισμό, το συμφέρον της χώρας, την προσφορά... Κάποτε οι πολιτικοί έβγαιναν φτωχοί από το παιχνίδι. Αυτό που ζούμε τώρα είναι νομίζω διαστροφή, σαν να παραβαίνουμε τη φύση. Οι πολιτικοί δεν δίνουν πια. Μόνο παίρνουν. Και αυτό το κλίμα έχει μεταφερθεί παντού από τον ταξιτζή, τον τεχνίτη και τον μεταφορέα, μέχρι τους πολιτικούς, τους κληρικούς και τους γιατρούς. Στην κοινωνία μας ανετράπη μια πολύ βασική αξία: οι άλλοι» τονίζει.

«Προσωπικά έχω μια απλή ζωή και όταν αυτή δεν μπορεί καν να ζήσει, αγανακτώ!» λέει «Μετά από μισό αιώνα δουλειάς θυμώνω με τον εαυτό μου. Έχω βιώσει και κατάθλιψη και απελπισία. Έφτασα σε μια ασφυξία απίστευτη.

Ο Κώστας  Αρζόγλου κυκλοφορεί με αυτοκίνητο αντίκα 41 ετών!. Δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της πολυτέλειας. Όσα χρήματα έβγαλε τα έδινε πίσω στην σκηνή. «Πάνω από 150 άνθρωποι εργάστηκαν κοντά μου στο θέατρο, σε παραγωγές. Το δικό μου το εγώ είναι αρκετά φτωχό. Δεν είμαι στα παγκάκια αλλά δεν μου λέει τίποτα το να αποκτήσει κανείς περισσότερα κι όλο περισσότερα. Μου αρκεί το να μπορούμε ίσα – ίσα να κάνουμε πράξεις αυτό που φανταζόμαστε. Με αυτή την αιτία έβαλα μπροστά δημιουργικές δουλειές, ξόδεψα χρήματα και αυτό ήταν και είναι ό,τι με ενδιαφέρει. Nα μπορούν να εργαστούν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Αυτό θέλω να περάσω και στα παιδιά μου».

Ενοχλείται με τον εφησυχασμό μας και δηλώνει ότι πρέπει να πάψουμε να είμαστε μόνο «φραπέ»: «Αν αύριο το πρωί λυθούν όλα τα προβλήματα που έχουμε, αν κάτω από το Αιγαίο βρεθούν πετρέλαια και φυσικά αέρια κάτω από την Κρήτη, αυτό που δεν θα ήθελα καθόλου είναι να καθίσουμε όλοι οι Έλληνες σε μια καφετέρια και να πίνουμε φραπέ! Είπαμε ότι σε όλες τις δύσκολες περιόδους πρέπει να υπάρξει δημιουργία και όχι εφησυχασμός.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Ως καλλιτεχνικός διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Δήμου Πετρούπολης ο Κώστας Αρζόγλου έχει δώσει από την ψυχή του. Τώρα ετοιμάζει μια ακόμα διαφορετική σκηνή με «έναν περίεργο Δον Κιχώτη. Αυτός ο Δον Κιχώτης παίζεται μεταξύ των εγκλείστων ενός φρενοκομείου και οι έγκλειστοι είναι φάτσα φόρα με την παραίσθησή του» εξηγεί. Ο Κώστας Αρζόγλου δηλώνει υπερήφανος για τη Σχολή και τα παιδιά της: «Εγώ έχω μεγαλώσει στο Μαρούσι και κάποια στιγμή βρέθηκα στην Πετρούπολη, μου άρεσε πολύ και εγκαταστάθηκα μόνιμα. Μου άρεσε σαν πόλη γιατί ήταν όλα συγκεντρωμένα και οικογενειακά. Ασχολήθηκα με τα κοινά παρότι εμένα δεν μου πάνε για να φροντίσω την πολιτιστική κίνηση. Αυτό που ξέρω πολύ καλά είναι το θέατρο και οι θεατρικοί χώροι. Έγινα δημοτικός σύμβουλος και μάλιστα πήρα αρκετούς ψήφους χωρίς να κάνω προεκλογικό αγώνα.  Έτσι φτιάξαμε τη Δραματική Σχολή κατόπιν πρότασης του Δημάρχου και ενώ μου είχε γίνει η πρόταση από άλλους συναδέλφους να φτιάξουμε μια ιδιωτική Σχολή. Μερικά πράγματα που ξέρω, που έχω δει να συμβαίνουν, που έχω ζήσει, ή τα έχω ενσαρκώσει θέλω να μπορώ να τα μεταδώσω σε ένα παιδί 20χρονο. Αυτό για μένα είναι ολοκλήρωση. Όπως ο ίδιος εξομολογείται η Σχολή: «είναι το αποκούμπι μου. Όταν έχω ένα πρόβλημα έρχομαι εδώ στη Σχολή και το λύνω. Είναι το μέρος που με κάνει να αισιοδοξώ».

ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ

«Η κόρη μου η μεγάλη η Ορόρα είναι είκοσι επτά χρονών έχει σπουδάσει στο Λονδίνο, Θέατρο και Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Hampton και το σπουδαίο είναι ότι έχει κάνει ήδη μια μεγάλη γαλλική παραγωγή και έχει παίξει τον πρώτο γυναικείο ρόλο.  Τη μεγάλη μου κόρη δεν την έζησα πάρα πολύ. Κάποια στιγμή παίξαμε μαζί σε ένα θεατρικό έργο, όπου ένας δάσκαλος, ο Ζουβέ διδάσκει ένα νέο κορίτσι.

Η μικρή μου κόρη αγαπά επίσης το θέατρο και μάλιστα πηγαίνει σε καλλιτεχνικό Γυμνάσιο, ενώ ο γιός μου ο Παύλος  δε θέλει καν να το ξέρει! Ο Παύλος μου έμαθε τι θα πει οικογένεια. Από τον Παύλο και έπειτα αισθάνθηκα πολύ έντονα την υπευθυνότητα του να είσαι πατέρας, να καίγεσαι για τα πάντα, να σε πιάνει χτυποκάρδι!  Η Μαρία-, που μεγαλώνω εγώ. Μου λέει τα πάντα, αλλά αυτό ίσως οφείλεται στο ότι τη ζω περισσότερο! Είναι εκείνη που μου δίνει ζωή. Η γυναίκα της ζωής μου τολμώ να πω. Είναι πολύ πιο βαθιά χαραγμένος ο εαυτός μου πια με τα τρία παιδιά μου.»