ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ ΣΤΗΝ REALLIFE

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ

Δρομέας ταχύτητας, όχι αντοχής!

«ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ  ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ»

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Βραβεύτηκε από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου & του Θεατρικού Μουσείου με το βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης, το 2011. Αυτήν τη στιγμή τον βρίσκει κανείς στο θέατρο «Ακροπόλ», όπου συνεχίζεται η πολύ επιτυχημένη παράσταση «Επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ, όπου υποδύεται τον Χλεστακώφ. Θα  ακολουθήσει θεατρική περιοδεία με παραστάσεις  σε όλη την Ελλάδα. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον πολυδιάστατο, αγαπημένο ηθοποιό και σκηνοθέτη, που προσπαθεί να συνέλθει οικονομικά εδώ και 6 χρόνια από την ζημιά του θεάτρου «Χώρα» και δηλώνει ότι ο ρόλος του επιχειρηματία δεν του ταίριαξε γάντι.

«Έχω ζήσει το δικό μου μερίδιο απογοητεύσεων και προσωπικών αποτυχιών. Το 2007 για παράδειγμα ήταν για μένα δύσκολο. Χώρισα, ο τηλεοπτικός «Γιούγκερμαν» που έπαιζα, ήταν η αποτυχία της χρονιάς και σταμάτησε να προβάλλεται, και έβαλα λουκέτο στο θέατρο «Χώρα».

Όμως εξακολουθεί να πιστεύει ότι «η οικονομική καταστροφή δεν είναι ποτέ η οριστική καταστροφή. Η οριστική καταστροφή ενός ανθρώπου είναι να χάσει την ελπίδα του για να συνεχίσει να ζει».

ΜΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

«Το «Χώρα» ήταν ένα όραμα ζωής για μένα και τον παιδικό μου φίλο, παραγωγό και συνεταίρο Γιώργο Λυκιαρδόπουλο. Θέλαμε να φτιάξουμε έναν υβριδικό χώρο με τους καλλιτέχνες της γενιάς μου, οι οποίοι δεν μεγάλωσαν με τον αυστηρό διαχωρισμό ανάμεσα σε αμιγώς εμπορικό και αμιγώς ποιοτικό ρεπερτόριο. Ήθελα έναν χώρο που να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό και να δίνει στέγη σε νεότερα σχήματα, με μια άλλη επαφή με την ουσία της τέχνης μας. Αυτοχρηματοδοτούμενο ήταν, δεν βρήκαμε χορηγούς, μας πρόλαβε η κρίση και αποτύχαμε. Μπαίνοντας σε αυτή την ιστορία ούτε το σκέφτηκα ούτε το φοβήθηκα. Οικονομικά απλώς ζημιώθηκα από την ιστορία του Θεάτρου «Χώρα» και δεν ξέρω και κανέναν καλλιτέχνη που να έφτιαξε μια εστία πολιτισμού και να βγήκε κερδισμένος. Κι αυτό συμβαίνει γιατί κανένας δημιουργός δεν ξεκινάει με όρους επιχειρηματικούς, γιατί δεν αποσκοπεί στο κέρδος, όπως κάνει ένας παραγωγός. 
Συνήθως λοιπόν αυτό αποβαίνει πολύ αρνητικό για την τσέπη μας. Το ίδιο συνέβη και σε εμένα. Επενδύσαμε με τον Λυκιαρδόπουλο πολλά χρήματα, τα οποία δεν έχουμε καταφέρει να πάρουμε πίσω. Αλλά δεν το μετάνιωσα. Υλοποίησα μια επιθυμία μου. Δεν έπαιξα τα χρήματά μου στον τζόγο, ούτε τα έφαγα στον ποδόγυρο!» καταλήγει.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ξέρει καλά ότι πολλές αναποδιές έρχονται και εξαιτίας των αδυναμιών μας γιατί όπως εκμυστηρεύεται: «Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να οραματίζομαι, αλλά εγκαταλείπω εύκολα, κι αυτό είναι ένα από τα κύρια ελαττώματά μου. Είμαι δρομέας ταχύτητας, αλλά όχι αντοχής. Ωστόσο προσπαθώ να μάθω από τα λάθη μου, επειδή η ζωή είναι αγώνας αντοχής».

Δεν κρύβει ότι τον διακατέχει ανασφάλεια και οικονομικό άγχος και όπως λέει: «Έβγαλα χρήματα, αμείβομαι καλά για την εργασία μου, αλλά δεν παύω να είμαι άνθρωπος που δεν δουλεύει κάθε μήνα και δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο. Η ζωή μου άνοιξε οικονομικά, έχω παιδί, ο γιός μου είναι τώρα οκτώ χρονών, έχω υποχρεώσεις, ανάγκες. Βάσισα τη ζωή μου σε ένα στατιστικό παράδειγμα που κατέρρευσε».

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης όμως όπως λέει δεν κατέρρευσε. Μάζεψε τις δυνάμεις του και ενηλικιώθηκε  μέσα από αυτήν την εμπειρία: « Όλοι ξέρουμε ότι  το νέο «trend» των ημερών είναι το «έχω πάθει οικονομική καταστροφή». Λίγα χρόνια πριν αυτό θεωρείτο ατιμωτικό, προσβλητικό, θα έκανε τα πάντα ένας άνθρωπος για να διατηρήσει το «φαίνεσθαι» μιας ευμάρειας. Ενώ τώρα το κάνει με μεγαλύτερη ευκολία. Είναι κάτι που δεν σου λύνει τα προβλήματα, αλλά σε απαλλάσσει από το όποιο άγχος απέναντι στους τρίτους. Κάποια στιγμή πιστεύω ότι είναι καλό  να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα άσχετα αν δεν χρειάστηκε να το κάνω εγώ. Ναι στη ζωή μου  συνέβησαν αλλαγές που μέσα στη μικρή προσωπική ματιά μιας ζωής είναι κοσμογονικές. Βίωσα μια γκάμα συναισθημάτων. Ήταν μια δική μου προσωπική τρικυμία και νομίζω πως είναι πολύ χρήσιμο να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, διότι τελικά μόνο έτσι ενηλικιώνεται".

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης βρίσκεται 22 χρόνια στο θέατρο και στα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά πλατό και έχει στο βιογραφικό του τόσες παραστάσεις, ταινίες, σειρές, εκπομπές που θα γέμιζαν τις σελίδες ενός περιοδικού. Είναι επίσης και επιτυχημένος σκηνοθέτης.

Μας ξάφνιασε ωστόσο με την με την ιδιότητά του ως πολιτικός το 2009, όταν έθεσε υποψηφιότητα στις Ευρωεκλογές, με το κόμμα «Δράση» του οποίου ήταν και ιδρυτικό μέλος. Για την απόφασή του αυτή ο ίδιος λέει ότι: «Από το 2009 κυρίως άρχισα να έχω μια πιο ενεργή στάση στα πράγματα - σε μια εποχή που το έκαναν λιγότεροι. Και παρατήρησα στον εαυτό μου ότι όταν έγιναν περισσότεροι θέλησα να αποσυρθώ. Όχι γιατί φοβόμουν να μην εκτεθώ αλλά γιατί είχα την αίσθηση ότι με αυτούς που δεν μπορείς να συνεννοηθείς δεν θα συνεννοηθείς και με τους άλλους είχες ήδη συμφωνήσει. Προς τι λοιπόν να μιλάς; Βέβαια αυτό είναι απαισιόδοξο» καταλήγει.

Όμως ο ταλαντούχος ηθοποιός δεν είναι από τους ανθρώπους που συμβιβάζονται, που μοιρολατρούν. Το έχει αποδείξει τόσο στην επαγγελματική του όσο και στην προσωπική του ζωή. Δεν συμφιλιώνεται με τις υποχρεωτικές συμβάσεις που πολλές φορές αναγκάζουν τους ανθρώπους να γίνονται λιμνάζοντα ύδατα. Ξεκίνησε με την δημοσιογραφία την οποία εγκατέλειψε για την υποκριτική. Να  σημειώσουμε ότι το καλοκαίρι του 1989 ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης εργαζόταν στο... πολιτιστικό τμήμα του Ελεύθερου Τύπου. Τον κέρδισε όμως ο χώρος του θεάματος για τον οποίο μιλάει με πάθος και θεωρεί ότι είναι ο δικός του χώρος και τόπος για να δημιουργήσει. Ξέρει ωστόσο ότι δεν είναι διόλου εύκολος. «Εγώ ζούσα από τη δουλειά μου και θα συνεχίσω να ζω απ΄ αυτήν. Δεν έχω δικαίωμα να απέχω. Δεν είμαστε εισοδηματίες οι ηθοποιοί. Κατά καιρούς στο παρελθόν έχουμε πληρωθεί καλά για τις δουλειές μας και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η αλήθεια όμως είναι ότι είμαστε άνθρωποι που εργάζονται πολύ σκληρά! Δεν έχω μετανιώσει που ασχολήθηκα με την πολιτική. Είμαι πολιτικό ον γιατί είμαι πολίτης, αλλά περισσότερο μ’ ενδιαφέρει η τέχνη  γιατί μπορώ να προσφέρω με τον δικό μου τρόπο μέσα από μια παράσταση». 

«ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΦΟΒΙΚΗ» 

Αναμφισβήτητα, πρέπει να διαθέτει κανείς πολύ ταλέντο, τόσο στη σκηνή όσο και στην ίδια τη ζωή, για να μπορεί να υπερασπίζεται με τέτοια επιτυχία δύο διαμετρικά αντίθετες και ίσως, ασυμβίβαστες, μεταξύ τους, επιλογές της τέχνης και της τηλεόρασης. Σε αυτό έχει έτοιμη την απάντηση: «είναι πολύ σημαντικό να μπορεί ο καθένας να επιλέγει ελεύθερα το πώς θα διακινήσει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του, τα ταλέντα του και την ενέργειά του. Θέλω εγώ να αποφασίζω, για το αν θα κάνω κινήσεις οι οποίες είναι πιθανόν για κάποιους ρηξικέλευθες ή περίεργες επιλογές. Έχω την ανάγκη να είμαι αταξινόμητος. Δεν θέλω να ανήκω κάπου για να μην ησυχάζω ποτέ εγώ ο ίδιος. Δεν προσηλώνομαι, «τσαλαβουτάω» σε πολλά πράγματα. Είναι ένα ελάττωμα το οποίο νιώθω ότι το μοιράζεται η γενιά μου. Πληκτρολογείς στο Google και βρίσκεις όποια πληροφορία θες. Ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης, όχι της γνώσης. Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία φοβική, πάνω στην οποία ο οποιοσδήποτε λαϊκισμός μπορεί να εδραιωθεί».

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ «ΔΙΑΒΑΖΕΙ» ΤΗ ΖΩΗ

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δηλώνει «φιλελεύθερος κεντροαριστερός» και το διευκρινίζει: «Φιλελεύθερος ως προς την οικονομία -χωρίς να πιστεύω στην ανεξέλεγκτη αγορά- και κεντροαριστερός ως προς τα κοινωνικά ζητήματα και την υπεράσπιση των αδύναμων. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ζουν με λιγότερα από 700 ευρώ, γιατί η δουλειά μου είναι να μπαίνω στη θέση των άλλων. Ο ηθοποιός έχει τη δυνατότητα να «διαβάζει» τη ζωή. Συναισθάνομαι τους ανθρώπους που είναι 50 ετών και δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Είναι τρομερό και με αφήνει άλαλο. Όμως στα νέα παιδιά έχω να δώσω ένα μήνυμα. Όσο σκληρές κι αν είναι οι συνθήκες, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Όπως οι γονείς μας έφτιαξαν με τα χέρια τους ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, έτσι θα κάνουν και οι νέοι τώρα. Η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι σαν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Όπως εκείνοι μετατρέπουν τα προβλήματά τους σε νέες δεξιότητες, έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς.»

Όσο για εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα οι Έλληνες ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι σίγουρος: «Νομίζω ότι είναι η εποχή που ο άνθρωπος χρειάζεται περισσότερο την τέχνη, από ποτέ. Χρειάζεται μάλλον την ελαφριά τέχνη για να σκάει το χειλάκι του και να διασκεδάζει, είναι φυσικό να το αποζητά, αλλά αυτή η κρίση πρέπει να ξέρετε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κρίση αξιών, είναι μια κρίση στάσης του καθενός μας, κρίση ηθική, ιδεολογική από την οποία πιστεύω ότι κάποιοι από εμάς θα βγουν νικητές και κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν κεφάλια αγύριστα. Παρόλα αυτά η τέχνη είναι η μοναδική ανθρώπινη δραστηριότητα που φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με το υπερβατικό, με το έξω από αυτό, με το σημαντικό. Αυτό λοιπόν σε εποχές κρίσης είναι ζητούμενο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στην Κατοχή ανέβαιναν παραστάσεις, στο Λονδίνο έπεφταν βόμβες, αλλά υπήρχε θέατρο. Ο κόσμος ερωτευόταν, έκανε παιδιά. Η ζωή συνεχίζεται, δε σταματά. Έχει τη δύναμη της ελληνικής ελιάς, που φυτρώνει ακόμα και σε βράχο».

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Εκτός από τους ρόλους του στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση υποδύεται και αυτόν του πατέρα και πλημμυρίζει από χαρά όταν συνοδεύει τον γιο του Γιώργο-Ίκαρο.

Για τον Κωνσταντίνο η μητέρα του, η αδερφή του και η αγαπημένη του σύντροφος Αθανασία Σμαραγδή είναι οι φύλακες άγγελοί του, τον στηρίζουν με την αγάπη τους, τον θαυμάζουν και καμαρώνουν για αυτόν και την επιτυχημένη πορεία του.

ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑ

Ο Κωνσταντίνος αρέσκεται να δηλώνει Κρητικός παρότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπως και οι γονείς του.

«Μου αρέσει να λέω ότι είμαι από την Κρήτη, από όπου υπάρχει μια καταγωγή παππούδων, αλλά στ’ αλήθεια και οι δυο γονείς μου είναι Αθηναίοι και μη έχοντας άμεσο τόπο καταγωγής, οικογενειακό τόπο, αυτός στον οποίο προστρέχουμε σε καλοκαίρια και δύσκολες στιγμές είναι η Ικαρία. Από εκεί κατάγεται ο παππούς του γιου μου και πρωτοπήγα στην αρχή της σχέσης μου με την πρώην γυναίκα μου, δέκα χρόνια πριν. Συνδέθηκα αμέσως με το νησί.»

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ

Όσο για το μέλλον του στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης  θέλει να πιστεύει πως η Ελλάδα θα είναι «ένας καλύτερος τόπος για τον οποίο θα βρούμε ξανά λόγους να νιώθουμε περήφανοι. Να βρούμε επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, αθλητές εγνωσμένης αξίας και ήθους και να τους αναδείξουμε σε υπεύθυνες θέσεις. Ο Γκάλης, για παράδειγμα, έσπρωξε μία ολόκληρη γενιά… Έτσι μόνο μπορεί να ξεκολλήσουμε από αγκυλώσεις και να πορευτούμε με σύμπνοια, αλληλοκατανόηση, κοινά οράματα. Σκέφτομαι ότι στα 70 μου θα ευγνωμονώ την ιστορία που έζησα σε αυτή την εποχή.»