ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ: Ζούμε το απόλυτο success sorry

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

Ζούμε το απόλυτο success sorry

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Είναι πολυβραβευμένη. Έχει αγγίξει την κορυφή της επιτυχίας με τις τηλεοπτικές σειρές «Βέρα στο δεξί» και «Τα μυστικά της Εδέμ» αλλά για εκείνη η πιο αγαπημένη της είναι η σειρά «Με θέα στο πέλαγο». Ο εκπομπές της στην τηλεόραση έτυχαν μεγάλης θεαματικότητας, αλλά εκείνη που σίγουρα θα ξανάκανε, όπως λέει, είναι τα «Φώτα Πορείας». Δεν είναι άλλη από την καταξιωμένη και επιτυχημένη δημοσιογράφο – σεναριογράφο και συγγραφέα Έλενα Ακρίτα.

Η Έλενα Ακρίτα εδώ και πολλά χρόνια έχει κερδίσει την εκτίμηση και τον θαυμασμό συναδέλφων και κοινού για την χαρισματική πένα της και την αταλάντευτη στάση της μπροστά σε ανθρώπους και γεγονότα. Για άλλη μια φορά με τον μοναδικό της τρόπο μας συστήνεται και ξεκαθαρίζει την άποψή της για όσα μας έχουν κυλήσει στον γκρεμό. Με το σκωπτικό της χιούμορ μας εξηγεί πως και «το Μήλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο», αναλύοντας τον κόσμο των «σύγχρονων πρωτοπλάστων».

«Μας έχουν κάνει τα όνειρα ταπετσαρία... Να λέμε ευχαριστώ που είμαστε γεροί»! μου λέει κριτικάροντας την σημερινή πολιτικο-οικονομική και κοινωνική κατάσταση των Νεοελλήνων.

Η Έλενα Ακρίτα είχε την τύχη να γεννηθεί και να μεγαλώσει από δύο ανθρώπους που πρόσφεραν στην Ελλάδα. Τον πατέρα της Λουκή Ακρίτα, σπουδαίο δημοσιογράφο, πεζογράφο και υφυπουργό Παιδείας με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και την μητέρα της Σύλβα Γιαβάσογλου-Ακρίτα Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και  πρώτη ελληνίδα βουλευτίνα στην ιστορία του κόμματος.

ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ

Όταν μιλάει για τους γονείς της αισθάνεται ιδιαίτερα περήφανη και κάνοντας την αυτοκριτική της δηλώνει ότι: «ανάλογα με τον πήχη που είχα από την παιδική μου ηλικία μπροστά μου από τους δύο αυτούς ανθρώπους ενδέχεται να μην έχω φτάσει εκεί που θα ήθελα να φτάσω. Ωστόσο θεωρώ ότι μεγάλη μου αποσκευή στο ξεκίνημα της ζωής μου ήταν και είναι η αγάπη και η στήριξη των γονιών μου».

Είχε ωστόσο την ατυχία να χάσει τον πατέρα της όταν ήταν δέκα χρόνων. Αυτό όπως λέει: «μου άφησε μεγάλο τραύμα το οποίο κουβαλάω μέχρι σήμερα. Ο πατέρας μου ήταν μια τεράστια αγκαλιά για μένα και το αποτύπωμα που άφησε η απουσία του το ένιωσα σαν μια καυτή στάμπα στο πετσί μου» λέει και εξομολογείται για πρώτη φορά μιαν αλήθεια της:

«Έχω καταλάβει πλέον ότι αυτό που κλείδωσα τότε γρήγορα μέσα μου, ο πόνος για τον αναπάντεχο χαμό που πατέρα μου, με τα χρόνια έπαψε να είναι οξύς, αλλά βάθαινε και φώλιαζε ως μόνιμος κάτοικος μέσα στην ψυχή μου. Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν απών –σωματικά, όχι ψυχικά- σε κορυφαίες στιγμές της ζωής της κόρης του. Δεν με πήγε νύφη στην εκκλησία, δεν με είδε να ακολουθώ τα βήματά του στη δημοσιογραφία. Την παραμονή του πρώτου μου γάμου στα εικοσιπέντε μου χρόνια ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο πατέρας μου δεν θα με συνοδεύσει στην εκκλησία. Εκεί ανοίγουν οι συναισθηματικοί κρουνοί που ήταν μέχρι τότε επτασφράγιστα κλεισμένοι και αμπαρωμένοι επί δεκαπέντε χρόνια και ξετυλίγεται ένας εσωτερικός διάλογος με όλα του τα στάδια την οργή, τον θυμό, την απόρριψη, τα πάντα».

Για την Έλενα Ακρίτα δεν ήταν αυτό το μοναδικό τραύμα που έζησε ως παιδί. «Δύο χρόνια μετά τον χαμό του πατέρα μου η χούντα συνέλαβε την μητέρα μου, ως ηγετικό στέλεχος του Πατριωτικού Μετώπου, τον μοναδικό άνθρωπο που μου είχε απομείνει και εγώ βρίσκομαι να μπαινοβγαίνω για να δω την μητέρα μου στις ασφάλειες και στις φυλακές Αβέρωφ. Αυτό επιβάρυνε την κατάσταση. Η δε κάθειρξη της σε δέκα χρόνια φυλάκιση έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Όλα αυτά λοιπόν τα παιδικά χρόνια που μέχρι το θάνατο του πατέρα μου μπορεί να μην είχαμε λεφτά αλλά ήμασταν μια ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια κατέρρευσαν απότομα και εξελίχθησαν σε μια εμπειρία του απόλυτου εφιάλτη με όλα αυτά που πέρασε η μητέρα μου, που δεν τα εύχομαι σε καμία μάννα. Άρχισα να επαναπροσδιορίζομαι στα δεκαοκτώ μου όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, στην Αγγλική Φιλολογία και πρωτοβγήκα στη δημοσιογραφία» λέει περιγράφοντας την ζωή της ως παιδί και ως έφηβη.

ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΑΜΟΓΙΑ

Η Έλενα Ακρίτα έζησε το πολιτικό σκηνικό μιας άλλης Ελλάδας. Γνώρισε ανθρώπους της πολιτικής και του πνεύματος που μπαινόβγαιναν στο πατρικό της που όπως λέει: «είχαν ήθος που κράτησε όμως δυστυχώς πάρα πολύ λίγο και καμία σχέση δεν έχουν με τους πολιτικούς του σήμερα. Η πρώτη βουλή που έγινε το 1973, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε, όπου η μητέρα μου ήταν η πρώτη βουλευτίνα, με τον Φλωράκη, τον Κύρκο, τον Μαύρο, αυτή ήταν μια σπάνια βουλή που δεν ξανάγινε ποτέ μα ποτέ μετά. Θυμηθείτε τα πρόσωπα και θα διαπιστώσετε την αλήθεια όσων λέω. Θυμάμαι τις ελπίδες εκείνης της περιόδου... Μία καινούργια αρχή που όμως οδήγησε στην διαπλοκή, την ασυδοσία και τέλος την χρεοκοπία αρχών και αξιών, το κατάντημα».

 Ωστόσο όπως λέει: «σε κάθε εποχή υπήρχαν λαμόγια. Μην πιστεύετε ότι την εποχή του ’60 που ήταν υπουργός ο πατέρας μου δεν υπήρχαν πολιτικοί που έγινα πάμπλουτοι. Δεν ήταν έντιμοι και καθαροί όλοι οι παλιοί πολιτικοί. Υπήρχαν καλοί, υπήρχαν και κακοί. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν πλουτίσανε από την πολιτική. Η εικόνα που έχω από τον πατέρα μου είναι ενός ανθρώπου που έπαιρνε 4 ,ναι τέσσερις φορές την ημέρα το λεωφορείο της γραμμής για να πάει στη δουλειά του, να γυρίσει να φάει μια μπουκιά (τότε δεν υπήρχε το συνεχές ωράριο) να ξαναφύγει και να γυρίσει εξουθενωμένος στο σπίτι μας. Ενώ η μητέρα μου έκανε μεταφράσεις για να τσοντάρει στο οικογενειακό εισόδημα. Αυτοί ήταν οι γονείς μου» δηλώνει και συνεχίζει.

«Τι πιστεύετε ότι τότε ήταν 300 άγιοι και σήμερα 300 καθάρματα; Όχι δεν είναι έτσι. Άγγελοι και διάβολοι υπήρχαν και υπάρχουν. Απλά τώρα η εποχή της κρίσης μεγιστοποιεί τα φαινόμενα. Τώρα λοιπόν που φτάσαμε στις απειλές, τις χυδαιότητες, θα σας κρεμάσουμε, Γερμανοτσολιάδες, α, μωρή πιωμένη κι όλα αυτά που ακούμε, ξεφτυλισμένοι, γίδια έχουμε φτάσει στην απόλυτη απαξίωση και κάτι πρέπει να γίνει για αυτό. Έγραψα πρόσφατα ένα άρθρο για αυτό το φαινόμενο απευθυνόμενη στον πρόεδρο της βουλής και του λέω ότι αν δεν σας κάνει ο κανονισμός αλλάξτε τον. Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με το αν η Ραχήλ Μακρή φοράει φόρεμα με παπαγάλο. Μπορούμε να ψέξουμε την κα Μακρή για το κιτς ρούχο που φορούσε αλλά εμένα δεν με καίει ο παπαγάλος της κας Μακρή. Ξέρετε κα Διγενή όταν μια χώρα πιάνει «πάτο», ευθύνες έχουν όλοι. Και οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες».

Success story ή Success sorry

Η Έλενα Ακρίτα πιστεύει ότι αν την τελευταία δεκαετία υπήρχαν πολιτικοί με το ήθος των γονιών της δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ έως εδώ. «Το γεγονός ότι η Ελλάδα αυτήν την στιγμή βρίσκεται σε αυτήν την απόλυτη αθλιότητα και έχουμε καταντήσει αυτή την περήφανη χώρα σε ένα πρεζόνι στο δρόμο. Και το λέω αυτό με πολύ αγάπη για τα πρεζόνια. Φταίνε κάποιοι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πρωθυπουργοί της χώρας που για μένα ξεκινάνε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και πάμε σε όλους από εκεί και πέρα, Σημίτης, Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου καλά δεν το συζητάω. Όλοι αυτοί λοιπόν συνέβαλαν στο να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε. Δεν ξέρω λοιπόν αν αυτό που ζούμε τώρα είναι success story ή success sorry. Μάλλον για success sorry μου κάνει γιατί δεν μπορεί να είναι success story μια ανάπτυξη που ποτέ δεν έρχεται, που δεν ξέρω που είναι, κάπου είναι στο δρόμο, κάπου έχει χαλάσει το GPS της, την έχει πιάσει λάστιχο. Οι άνθρωποι αυτή την στιγμή δεν έχουν κανέναν λόγο να χαμογελάνε. Είμαστε θυμωμένοι, οργισμένοι, τα έχουμε χαμένα, οι σταθερές μας ανατρέπονται όλες, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας. Γιατί με ότι μεγαλώσαμε κι ότι μάθαμε έρχονται όλοι αυτοί οι τύποι, οι αδίστακτοι τύποι και μας τα κάνουνε τραπουλόχαρτα στον άνεμο. Και το λέω αυτό γιατί μας μάθανε οι γονείς μας να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, να αγωνιστούμε για να παντρέψουμε τα παιδιά μας και να στήσουμε τα σπίτια μας, να έχουμε στο νου μας ότι από τη γη δεν έχασε κανένας ποτέ και αφού χτίσαμε τις ζωές μας, την οικονομική μας ασφάλεια, την όποια μπορούσε ο καθένας μας πάνω σε αυτές τις αξίες, ήρθαν διάφοροι και μας τα πήραν όλα. Τα τσιμέντα και τα τούβλα των σπιτιών του καθενός μας τα έκαναν τραπουλόχαρτα, το ίδιο και τα όνειρά μας. Ξέρω θα μου πείτε ότι και ο σύζυγός μου βρίσκεται στην πολιτική σκηνή αφού είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Δεν θα σας κρύψω λοιπόν ότι διαφωνούμε σε πολλά σημεία αλλά δεν θα απολογηθώ γιατί παντρεύτηκα τον άνδρα που γνώριζα είκοσι ολόκληρα χρόνια».

Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ

Η Έλενα Ακρίτα μας διευκρινίζει όμως ότι δεν είναι με τους αγανακτισμένους του Συντάγματος. «Πόσο κράτησε αυτό το κίνημα; Ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που μας γέμισε μια ελπίδα και σιγά-σιγά άρχισε να ατονεί. Τώρα δεν υπάρχει! Πιστεύω ότι ο λόγος που το κίνημα των Αγανακτισμένων απέτυχε βρίσκεται στο γεγονός ότι η νέα γενιά κάνει την «επανάσταση του πληκτρολογίου»! Εάν λοιπόν αυτή η γενιά εκτονώνει το συναίσθημά της, το δίκιο του θυμού, της  οργής, της διάψευσης, της απόγνωσης σε ένα πληκτρολόγιο μέσα από τα social media δεν μπορούν πολύ εύκολα να γίνονται πράγματα. Αυτό συμφέρει τις κυβερνήσεις».

Όσο για το τι πιστεύει ότι θα πρέπει να γίνει και μάλιστα πολύ γρήγορα η Έλενα Ακρίτα λέει: «Πρέπει η νέα γενιά να βγει από το μονωμένο δωμάτιο, να σηκωθεί από το πληκτρολόγιο. Μπορεί τα νέα παιδιά να είναι εγκλωβισμένα κι από την ίδια τη ζωή και σε αυτό να φταίμε εμείς ως προηγούμενες γενιές αλλά είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να έχουν αύριο αν δεν ξέρουν το χθες. Πιστεύω ότι για να αλλάξεις την ιστορία πρέπει να την γνωρίζεις. Τους κυβερνώντες δεν τους συμφέρει να γνωρίζουμε την ιστορία. Τα νέα παιδιά ωστόσο καλούνται να διορθώσουν τα λάθη του χθες. Πρέπει να διεκδικήσουν το αύριο που τους έχουν στερήσει μόνα τους. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί δεν υπάρχουν μέσα. Ζουν σε μια κοινωνία που τους έχει στερήσει τα πάντα. Αλλά το να κάθεσαι και απλά να εκτονώνεις το συναίσθημά σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη μοναξιά σου δεν νομίζω ότι μπορεί να βγάλει κάπου. Πρέπει με κάποιο τρόπο κόντρα σε αυτήν την άθλια κατάσταση που δημιούργησαν οι πολιτικοί κόντρα σε αυτήν την άθλια ζωή που τους προσφέρουμε εμείς οι προηγούμενοι και που πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, να αγωνισθούν για την επιτυχία και είναι καταδικασμένοι σε αυτό τον δρόμο».

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΤΥΠΑ

  

Στην ερώτησή μου αν οι νέοι έχουν πρότυπα που θα τους οδηγήσουν σε έναν επιτυχή αγώνα η Έλενα Ακρίτα μου λέει : «Δεν γνωρίζω. Υπάρχουν πολλοί νέοι που δεν είναι πολιτικοποιημένοι. Όχι από αδιαφορία αλλά από όσα βλέπουν γύρω τους. Που μας βλέπουν και υποφέρουμε, που τα όνειρά μας έχουν καταρρεύσει και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, που χωρίς ντροπή και προκλητικά φωτογραφίζονται για τις κοσμικές στήλες, που δεν έχουν υγιή πρότυπα να ακολουθήσουν, που δεν υπάρχουν Έλληνες πραγματικοί ευεργέτες. Όμως δεν μπορεί ο απόλυτος ωχ- αδερφισμός να είναι η απάντηση. Πρέπει κι εγώ να ξανασυστηθώ με την ζωή. Κι έχω βαρεθεί κι έχω κουραστεί να διαβάζω όλους αυτούς που τα ξέρουν όλα και μας αραδιάζουν ένα σωρό πρέπει. Κάθε τόσο παθαίνω κρίσεις πανικού. Έρχονται όλοι οι λογαριασμοί μαζί, να το ένα χαράτσι, να το άλλο. Το παιδί σου να σου λέει «και τι νόημα έχει που σπουδάζω» κι εκείνη την ώρα που στο λέει να είσαι έτοιμη να κάνεις χαρακίρι. Βρίσκεσαι και σε μία ηλικία που αρχίζουν όλα να παίζουν περίεργα. Και λες μην πάθουμε και κανένα εμφραγματάκι. Σε αυτές τις στιγμές πηγαίνω στην μαμά μου. Γιατί εγώ το λέω ότι αυτό το κύτταρο, δηλαδή η οικογένειά μας είναι οι φίλοι που επιλέγουμε για να στηριζόμαστε και να ακουμπάμε. Πηγαίνω σε εκείνη και της ζητάω να υποστεί το παραλήρημά μου για να μην βγω στην πλατεία και ουρλιάζω. Με ακούει και με υπομένει με την σοφία που την διακρίνει με βοηθάει να ηρεμήσω, να δω και την άλλη διάσταση της ζωής». 

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΠΑΝΤΟΥ

Όσο για τα  όνειρά της που θεωρεί ότι πρέπει να σβήσει η Έλενα Ακρίτα λέει: «Εγώ ένα και μοναδικό όνειρο είχα για αυτό το στάδιο της ζωής μου κι ύστερα από 3 δεκαετίες σκληρής δουλειάς: Τα ταξίδια. Ήθελα να γυρίσω παντού, ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο. Ποτέ δεν με ένοιαζαν τα ακριβά κοσμήματα, τα φορέματα και τα συναφή. Η μόνη πολυτέλεια που ονειρευόμουνα ήταν τα ταξίδια. Κι αυτό μου το στέρησαν».

Ένα κομμάτι της ζωής της και τα σενάρια που φέρουν την υπογραφή της και ζωντάνεψαν στην τηλεόραση, τα βιβλία της με τους τίτλους όλο νόημα, οι εκπομπές της που μας πρόσφεραν πνευματική τροφή. Για όλα αυτά η Έλενα Ακρίτα απολογείται: δεν με ενδιαφέρει πια να γράψω άλλο ένα σενάριο για καθημερινή σειρά στην τηλεόραση. Τώρα προσπαθώ να ξορκίσω την κατάθλιψη που μας περιβάλλει με το χιούμορ, μέσα από τα  βιβλία μου. Όσο για εκπομπή στην τηλεόραση θα ήθελα να κάνω μια εκπομπή σαν τα «Φώτα Πορείας» που νομίζω ότι παίζει σε επανάληψη η τηλεόραση της Βουλής.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η Έλενα Ακρίτα λέει ότι παρότι της έχουν κάνει πολλές φορές πρόταση να ασχοληθεί με την πολιτική μέχρι τώρα ήταν αρνητική αλλά αύριο ίσως το σκεφθεί. Δεν συμφωνεί με το φιλάνθρωπο κίνημα γιατί «στην φιλανθρωπία οι κυρίες φοράνε ένα πανάκριβο συνολάκι που στοιχίζει 10 φορές περισσότερο από όσα προσφέρουν» Αμφισβητεί ότι οι πλούσιοι Έλληνες προσφέρουν ουσιαστικά, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «στη μεγάλη κρίση απεδείχθησαν όχι απλώς κατώτεροι, αλλά κατώτατοι των περιστάσεων. Ενώ σημειώνει ότι εκείνο που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι «να είμαστε αλληλέγγυοι όσο μπορούμε. Να βοηθάμε από το υστέρημα μας όσους το έχουν ανάγκη».

Μια ρεαλιστική μεταφορά στο σήμερα της ζωής των πρωτοπλάστων μας δίνει την ευκαιρία να γελάσουμε με την καρδιά μας ξεφυλλίζοντας το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το μήλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο».

Η Έλενα Ακρίτα μας αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα της Βίβλου. «Κάιν: Μάνα, πα να σκοτώσω τον αδελφό μου! Εύα: Μπουφάν να πάρεις!»

«Καλό φάγωμα» εύχεται σε όσους της κάνουν την μεγάλη τιμή να αγοράσουν το βιβλίο της που έγινε ήδη Best Seller. Και μας παροτρύνει να μην «πτοούμεθα και να χαμογελάμε γιατί αυτό το μυστήριο DNA της φυλής μας θα μας σώσει και πάλι»!